Είναι γραμμένη στη Φα μείζονα και ονομάζεται "ποιμενική συμφωνία". Γράφτηκε το 1808. Η ποιμενική δεν έχει τίποτα το ηρωικό είναι όλο δροσιά και παρομοιάζεται με το θησαυρό της φύσεως. Από τη φύση αναπηδά ένα βαθύτερο στοιχείο. Στην έκτη συμφωνία κυριαρχεί η ανακουφιστική αίσθηση μιας εσωτερικής και συνυφασμένης θεότητας, η οποία συνενώνει στην ψηλάφηση των παλμών του σύμπαντος την ψυχή των ανθρώπων.
Ο Μπετόβεν επιδίωξε με τη συμφωνία αυτή (ο ίδιος το τόνισε) "περισσότερο την έκφραση των αισθημάτων, παρά ένα πίνακα που απεικονίζει τη φύση". Βλέπουμε ότι δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς, στο δεύτερο μέρος του έργου τον έντονο περιγραφικό χαρακτήρα που φτάνει ακόμη και μέχρι του σημείου να προσδιορίσει το όνομα ενός τοπίου.
Η Συμφωνία αποτελείται από πέντε μέρη, που τα τρία τελευταία παίζονται χωρίς διακοπή και κάθε μέρος έχει έναν περιγραφικό χαρακτήρα. Το πρώτο μέρος "allegro" (αφύπνιση ευχάριστων αισθημάτων στο πλησίασμα της εξοχής), επαναλαμβάνεται για δέκα μέτρα. Το δεύτερο θέμα, είναι η εισαγωγή με τα βιολιά και αναπτύσσεται το θέμα, που έχει ένα ρυθμό που προαγγέλει τους λαϊκούς χορούς του τρίτου μέρους. Η ανάπτυξη είναι σύντομη και απλή, σύμφωνα με την ίδια τη ζωή της φύσεως. Η coda αποτελείται από μια αφηγηματική και παιδική μελωδία.
Η κίνηση τελειώνει με την ησυχία και την απλότητα. Το adagio περιγράφει την περίληψη, σκηνή στο ρυάκι. Τα έγχορδα παρουσιάζουν μια 'φιγούρα" βαρκαρόλας. Νομίζει κανείς ότι ακούει το φλοίσβο. Σύντομα αυτός ο φλοίσβος ισχυροποιείται και μετατρέπεται σε θόρυβο. Πρόκειται για μια φράση μεγάλη, που μοιάζει με τρίλλιες σαν μια φοβισμένη επέμβαση από αηδόνια. Κατόπιν τα έγχορδα δημιουργούν μια ζωηρή είσοδο και ακολουθεί το δεύτερο θέμα που επαναλαμβάνεται τρεις φορές. Η ανάπτυξη εμφανίζεται σαν ένα βαθμιαίο ζωντάνεμα τοπίου της φύσεως.
Διακόπτεται ο ψίθυρος των δέντρων του ρυακιού, ενώ μέσα στη σιωπή αναπτύσσεται ένα από τα πιο παράτολμα περιγραφικά επιτεύγματα της ποιμενικής. Το τραγούδι του αηδονιού το αποδίδει ο πλαγίαυλος και τελειώνει σε τρίλλιες. Τη φωνή του ορτυκιού μιμείται το όμποε και τη φωνή του κούκου το κλαρινέτο.
Το μέρος αυτό είναι τόσο μεγάλης ποιητικής δυνάμεως ώστε μένει κανείς με την εντύπωση ότι ευρίσκεται σε ένα ηχητικό όνειρο. Το "σκέρτσο" είναι μια εύθυμη συγκέντρωση των χωρικών με χορούς και λαϊκή μουσική. Το πρώτο επεισόδιο περιλαμβάνει δυο μέρη, την πρώτη προειδοποίηση και το δεύτερο που είναι καθαρά κωμικό.
Έπειτα από μερικούς αρπισμούς, η κίνηση γίνεται διαρκώς ζωηρότερη. Αφού περάσει από το τριμερές μέτρο στο διμερές, μεταβάλλεται σε ένα rodo που αναπηδά γεμάτο από ζωή.
Τότε επαναλαμβάνεται το "σκέρτσο" αλλά εντελώς απότομα μεταβάλλεται σε ρε ύφεση κατά τρόπο απειλητικό και η θύελλα πλησιάζει. Μικρές φράσεις που αναγγέλλουν μακρινές βροντές και σε λίγο θύελλα ξεσπά. Ακούγονται αρπισμοί που δίνουν την εντύπωση εκρήξεως κεραυνών. Με την απομάκρυνση της ουράνιας οργής, εμφανίζεται η ηρεμία.
Το ποιμενικό άσμα, και πάλι μπροστά, μας παρουσιάζει ένα δροσερό τοπίο. Έπειτα ακολουθεί σε Φα μείζονα το κύριο θέμα του ύμνου. Μέσα στην ησυχία και τη νηφάλια ωραιότητα, το allegretto του τέλους, έχει τη μορφή, που το πλησιάζει ταυτόχρονα για σονάτα και για ροντό και χρησιμοποιεί πάμπολλες παραλλαγές με τη βοήθεια άλλων θεμάτων.
πηγή:οεδβ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου