Αυτό που είναι πρωταρχικό και απόλυτο στη μουσική του Μπετόβεν είναι η μουσική αφήγηση μέσα από δραματικές αντιθέσεις και λαβυρινθώδεις διαδρομές που θυμίζουν τα μυθιστορήματα του Ουμπέρτο Έκο "το εκκρεμές του Φουκώ","το όνομα του Ρόδου" ...
Ο Μπετόβεν πήγε στη Βιέννη το 1787 στην πόλη της μουσικής όπου έλαμπαν με τη φήμη τους μεγάλες προσωπικότητες και πήρε μαθήματα από τον Μότσαρτ, τον Χάυντν και άλλους μουσικούς. Σε ηλικία 25 χρόνων διηύθυνε συναυλίες και συνέθετε μουσικά κομμάτια. Η καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα προκάλεσε θαυμασμό και πολλοί αριστοκράτες τον ενίσχυσαν οικονομικά ώστε να μπορεί να ζει μία άνετη ζωή.
Ο ίδιος όμως θρεμμένος με τις ιδέες της Γαλλικής επανάστασης ήταν χαρακτήρας υπερήφανος και ποτέ δεν έγινε με την τέχνη του θεράποντας ηγεμόνων.
Συγκεντρωμένος πάντοτε στον εαυτό του, κάποιες φορές και πεισματάρης ή λίγο εγωιστής έκανε ωστόσο συστηματικό έλεγχο του έργου του και επίμονη αυτοκριτική παρά τη γενική αναγνώριση της αξίας του παρά τις τιμές και τις δόξες.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες. Πάντως καμία αδυναμία δε θα συναντήσουμε στις πρώτες "μοτσαρτικές" συμφωνίες του, όπου η φρεσκάδα της μουσικής του αλλά και το σιγά σιγά αναδυόμενο προσωπικό του ύφος, βρίσκουν μία σημαντική ισορροπία μακριά από τις δραματικές εξαγγελίες των ύστερων συμφωνιών.
Το τέταρτο μέρος της συμφωνίας ανοίγει με ένα Χαϋντινικού τύπου αστείο αρχικά μας ξεγελά δίνοντάς μας την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα αρκετά σκοτεινό και τραγικό μέρος αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε πως έχουμε να κάνουμε με πραγματικά φωτεινή και ζωντανή υπέροχη μουσική η οποία δεν έχει καμία διάθεση έκφρασης κάποιου πόνου που δεν θα εμφανιστεί παρά από την τρίτη συμφωνία και μετά για να εγκατασταθεί για τα καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου