1. Μοντέγοι και Καπουλέτοι
2. Το κορίτσι Ιουλιέτα
3. Πατήρ Λαυρέντιος
4. Χορός
5. Ο αποχωρισμός του Ρωμαίου από την Ιουλιέτα
6. Χορός των κοριτσιών με τα κρίνα
7. Ο Ρωμαίος στον τάφο της Ιουλιέτας
Το 1934 τα "Σοβιετικά Μπαλέτα" (γνωστά σήμερα ως Μπαλέτα Μαριίνσκι) του Λένινγκραντ πρότειναν στον Προκόφιεφ να γράψει μουσική για ένα μπαλέτο με θέμα την σαιξπηρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, αλλά σύντομα απέσυραν την πρόταση. Ο Προκόφιεφ αποφασισμένος να υλοποιήσει το μπαλέτο συμφώνησε να ανέβει από τα μπαλέτα Μπολσόι της Μόσχας.
Την άνοιξη του 1935 το μπαλέτο ξεκίνησε με τη συνδρομή του Ρώσου δραματουργού Αντριάν Πιοτρόφσκι, του χορογράφου Λεονίστ Λαβρόφσκι και του σκηνοθέτη Σεργκέι Ράντολφ. Ο Προκόφιεφ ολοκλήρωσε της μουσική στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1935 και την ενορχήστρωσε τον επόμενο μήνα. Η υποδοχή της όμως από τα μπαλέτα Μπολσόι κάθε άλλο παρά θετική υπήρξε και έτσι το ανέβασμα του μπαλέτου ακυρώθηκε. Έτσι σχηματοποίησε δυο ορχηστρικές σουίτες (1936-1937) με αποσπάσματα από το μπαλέτο. Η δεύτερη εξ αυτών παρουσιάστηκε για πρώτη φοράστις 15 Απριλίου του 1937 στο Λένινγκραντ. Στόχος του συνθέτη ήταν η μουσική του να μπορεί αγγίξει τις ψυχές των ακροατών ακόμα και χωρίς τη σκηνική δράση.
Η διαχρονική επιτυχία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, με τεράστιο μελωδικό τρόπο, χαρακτηριστικά ρυθμικά σχήματα, έντονες ενορχηστρωτικές αντιθέσεις, και πηγαία δραματικότητα, συνδυάζει τα πέντε βασικά στοιχεία της μουσικής ιδιοσυγκρασίας του Προκόφιεφ, όπως ο ίδιος τα επεσήμανε: το κλασικό, το μοντέρνο, το μηχανιστικό, το λυρικό και το γκροτέσκο.
Οι περίφημοι "Μοντέγοι και Καπουλέτοι" αποτυπώνουν την έπαρση αλλά και την ευγενική καταγωγή των δυο συγκρουόμενων οικογενειών της Βερόνας προμηνύοντας την τραγωδία που θα ακολουθήσει, ένα λυρικό ενδιάμεσο επεισόδιο στρέφει την προσοχή στην Ιουλιέτα. Αυτή είναι και το επίκεντρο του δεύτερου κομματιού, καθώς βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη και νιώθει να μεταβαίνει από την ανέμελη, παιδική αθωότητα (παιγνιώδης αλλεπάλληλες κλίμακες) προς την ωρίμαση και συναίσθηση της γυναικείας της ταυτότητας (σόλο φλάουτο).
Ο Πατήρ Λαυρέντιος που αγκαλιάζει και στηρίζει τους δυο ερωτευμένους περιγράφεται με δυο στιβαρές μελωδίες, η πρώτη από τα φαγκότα, την τούμπα και την άρπα και η δεύτερη από τα βιολοντσέλα. Ο ακόλουθος χορός συνοδεύει την άφιξη των καλεσμένων στον χορό των Καπουλετών. Βαθιά μελαγχολία διέπει τον αποχωρισμό του Ρωμαίου από την Ιουλιέτα, μέρος που περιγράφει με διαφορετικά μουσικά μοτίβα τη νύχτα που οι δύο νέοι περνούν μαζί, τον αποχαιρετισμό και τους όρκους αγάπης τους.
Στο επόμενο κομμάτι, νεαρά κορίτσια από τις Αντίλλες χορεύουν στη γιορτή για τον επικείμενο γάμο της Ιουλιέτας με τον Πάρη. Η δραματική μουσική του τελευταίου κομματιού της σουίτας, θυμίζοντας πένθιμο εμβατήριο μας μεταφέρει στο τραγικό τέλος των δυο ηρώων: ο Ρωμαίος σκοτώνει τον Πάρη και νομίζοντας νεκρή την απλά ναρκωμένη Ιουλιέτα αυτοκτονεί. Όταν εκείνη ξυπνά και αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί δίνει το ίδιο τέλος και στη δική της ζωή. Η αιθέρια καταληκτική συγχορδία της ντο μείζονας υποδηλώνει τη συμφιλίωση των δυο οικογενειών υπό το βάρος της τραγωδίας.
πηγή: koa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου