Zorba the Greek

Ζορμπάς

εΥχαΡιΣΤίες

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αναγνώστες για τη γλυκύτητα που μου μεταφέρουν κάθε φορά με τις λέξεις και το λόγο τους.  Το blog αυτό τώρα πια δημιουργείται μέσα από τις δικές σας ανάγκες. Από την ανάγκη ενός μαθητή και ενός μουσικόφιλου. Χαίρομαι που αυτό το παράθυρο σας χαρίζει πάντα χαμόγελα ευχάριστα. Η ανταπόκριση σας τρέφει συνεχώς το blog και το μεγεθύνει. Να είστε πάντα καλά!    

Καλημέρα και καλή ηλιόλουστη εβδομάδα να έχουμε!

Johnny Meijer

Ο Johnny Meijer γεννήθηκε στο Άμστερνταμ τον Οκτώβριο του 1912 και πέθανε τον Ιανουάριο του 1992. Ήταν γνωστός ως jazz ακορντεονίστας όμως η δεξιοτεχνία του είχε κατακτήσει και την κλασική, folk και swing μουσική.

Τα έτη 1953 and 1954 έχει υπάρξει accordion world champion. Κέρδισε επίσης τον τίτλο του "βασιλιά του ακορντεόν".  

Γιώργος Αξιώτης

Γεννήθηκε στην Μαριούπολη της σημερινής Ουκρανίας. Πατέρας του ήταν ο μυκονιάτικης καταγωγής συγγραφέας διηγημάτων και μεταφραστής ρωσικών φιλολογικών έργων, Παναγιώτης Αξιώτης (1840-1918) και μητέρα του η Μελπομένη Πατούνα από την Κωνσταντινούπολη. Η οικογένεια έφυγε από την Ρωσία και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, το 1887.

Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του γράφηκε στη Νομική Σχολή, όπου σπούδασε για τρία χρόνια, ενώ παράλληλα άρχισε μουσική στο Ωδείο Αθηνών. Μεταξύ 1895 και 1901 σπούδασε στο Ωδείο San Pietro a Majella της Νάπολης, στο οποίο είχαν φοιτήσει πολλοί Επτανήσιοι συνθέτες, παίρνοντας δίπλωμα και εύφημο μνεία. Επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε διευθυντής του Ωδείου Πειραϊκού Συνδέσμου με βοηθό τον Λαμπελέτ. Μαζί του εξέδωσε τον μοναδικό τόμο του περιοδικού Κριτική, μέσω του οποίου έθεσε ως στόχο την αναμόρφωση της μουσικής παιδείας στην Ελλάδα.

Ωστόσο, οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την σταδιοδρομία του και να εγκατασταθεί στην Μύκονο, το 1905. Σύζυγός του ήταν η -αριστοκρατικής καταγωγής- Καλλιόπη Βάβαρη, με την οποία απέκτησε την Μέλπω και τον Παναγιώτη (μετέπειτα αρχιτέκτονα). Χώρισε το 1908 και ξανανυμφεύθηκε το 1909 την Μαρουλίνα Γρυπάρη, θυγατέρα του πολιτικού Ιωάννη Γρυπάρη, με την οποία απέκτησε δυό ακόμη παιδιά. To 1915 διετέλεσε για ένα εξάμηνο πρόεδρος της κοινότητας Μυκόνου.

Έχει συζητηθεί αρκετά η περίπτωση του Αξιώτη, κυρίως, οι λόγοι για τους οποίους αποσύρθηκε από τα μουσικά πράγματα της εποχής του. Φαίνεται ότι, ως πρωτοπόρος της «αγωνιστικής» κριτικής στην Ελλάδα, με «συγκεκριμένους στόχους αναμόρφωσης της μουσικής παιδείας», προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις και αντιπάθειες που εμπόδισαν την σταδιοδρομία του.

Οι απόψεις του σχετίζονται κυρίως με το ωδειακό «κατεστημένο», όπου επικρίνει έντονα τόσο τις μεθόδους διδασκαλίας του πιάνου, όσο και τα στρυφνά εγχειρίδια διδασκαλίας της αρμονίας (Ρίχτερ), που έχουν ως αποτέλεσμα την «γερμανοποίηση» της όλης διαδικασίας. Στο Μουσικό Αρχείο Γ. Λεωτσάκου σώζονται οι προτάσεις του για την μουσική παιδεία στην Ελλάδα, στο βιβλίο Από της Ιστορίας εις τα Πράγματα.

ΣΤΟ ΧΟΡΟ

πηγή:wikipedia.gr

                                                                                                                              Aποτελεί μια από τις εξαιρετικά ιδιάζουσες περιπτώσεις της ελληνικής μουσικής ιστοριογραφίας, καθώς ενώ η δράση του τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή του από την Ιταλία (1901) όπου σπούδασε τον έφερε στην πρώτη γραμμή των 

μουσικών εξελίξεων στην Ελλάδα, λίγα χρόνια αργότερα, απογοητευμένος από τον μουσικό κόσμο της Αθήνας αναχώρησε για το νησί του τη Μύκονο και έκτοτε ελάχιστα ενεπλάκη στη μουσική ζωή του τόπου. 

Η αλληλογραφία τού Αξιώτη με τον αδερφικό του φίλο, γόνο παλιάς ναυτικής οικογένειας της Μυκόνου, νομικό, φιλόμουσο (αλλά και γνώστη της 

μουσικής) και ιδρυτή του πρώτου εντύπου του νησιού, του περιοδικού Μυκονιάτικα 

Χρονικά, Γιαννούλη Μπόνη (1878–1960), φέρνει στο φως πολλές άγνωστες πτυχές της ζωής 

και του έργου του συνθέτη, φωτίζει τις απόψεις του για διάφορα φιλολογικά και μουσικά 

ζητήματα, αποκαλύπτει τις μάταιες προσπάθειες επανένταξης του στον μουσικό κύκλο της 

Αθήνα, ανασκευάζει παλαιότερες εικασίες για ανθρώπους του μουσικού κύκλου που τον 

πολέμησαν ή τον βοήθησαν, προσδιορίζει χρονολογίες σύνθεσης έργων του και πολλά 

άλλα. Από τα συνολικά 25 γράμματα του Γεωργίου Αξιώτη όλα προς τον φίλο του Γιαννούλη 

Μπόνη κατά την διάρκεια της περιόδου 1898–1924, τα 8 πρώτα εστάλησαν από τη Νάπολη 

(1898–1900), τα επόμενα 16 από την Μύκονο (1914–1924), ενώ το τελευταίο εστάλη από 

την Αθήνα, μόλις 3 μήνες πριν τον θάνατο τού συνθέτη (1924). 

πηγή:Γιάννης Μπελώνης

Η μοίρα του καλλιτέχνη στην Ελλάδα 
Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ

Γράφω το κείμενο αυτό με αφορμή ένα άρθρο του συνάδελφου Γιάννη Μπελώνη στο τελευταίο τεύχος (21) του περιοδικού Μουσικολογία. Το άρθρο παρουσιάζει αποκαλυπτικά στοιχεία για το βίο του σήμερα ελάχιστα γνωστού συνθέτη Γεωργίου Αξιώτη (1875-1924). Παρά τις καλές του σπουδές στο San Pietro a Majella της Νάπολης (1895-1901), ο Αξιώτης δεν κατόρθωσε να εδραιωθεί στο μουσικό στερέωμα της εποχής του, απεβίωσε νωρίς και λησμονήθηκε γρήγορα. Εξέχουσες μουσικές προσωπικότητες της εποχής «απέδιδαν τον παραγκωνισμό του αποκλειστικά στο ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα του» (σ. 163). Ο Λαυράγκας επικαλέστηκε την «αβουλία» του Αξιώτη, ο δε Λαμπελέτ, αναφερόμενος στην πρώτη δημόσια εκτέλεση έργου του, χαιρετίζει «[…] με αληθινήν χαράν την εμφάνισιν του νέου και εξ υπαιτιότητός του αργοπορήσαντος αγωνιστού εις την παλαίστραν της τέχνης» (στο ίδιο).

Εδώ ακριβώς θα ήθελα να σταθούμε. Ο χώρος της τέχνης, και δη της μουσικής, στην Ελλάδα τουλάχιστον, παρουσιάζεται ως «παλαίστρα» και ο καλλιτέχνης ως «αγωνιστής», ο οποίος, προφανώς, πρέπει να δίνει τη μάχη της επικράτησης όχι με όρους καλλιτεχνικής αξίας του έργου του και κριτικής δημοσιότητας, αλλά με όρους προσωπικού αγώνα, «πάλης» ενάντια σε άλλους καλλιτέχνες (αντ)αγωνιστές. Το έργο του εκτελείται, σχολιάζεται και καθιερώνεται υπό τον όρο και μόνο ότι ο ίδιος θα κατορθώσει να παραγκωνίσει, να σπρώξει έξω από την «παλαίστρα» τους ανταγωνιστές του. Αν τώρα το έργο αυτό έχει ή δεν έχει αξία, ποσώς ενδιαφέρει. Σημασία έχει η επικράτηση του ισχυρότερου, στη λογική ενός άκρατου κοινωνικού δαρβινισμού. Η πιθανή αποτυχία χρεώνεται αποκλειστικά στην ανικανότητα του καλλιτέχνη να προβληθεί και να καθιερωθεί μέσα από την αποτελεσματικότερη δυνατή αξιοποίηση μηχανισμών κοινωνικής ανέλιξης και επικράτησης (φιλίες, γνωριμίες, συμμαχίες, συμπαιγνίες κ.ο.κ.).     Η επίκληση σε στοιχεία προσωπικής ιδιοσυγκρασίας του καλλιτέχνη (αβουλία, αγοραφοβία, εσωστρέφεια), αποτελεί άλλωστε τη μόνιμη επωδό των όψιμων απολογισμών των θεσμικών υπευθύνων. Τρανό παράδειγμα, φυσικά, η περίπτωση του Σκαλκώτα και η προσπάθεια που γίνεται μέχρι και σήμερα ο παραγκωνισμός του να αποδοθεί στην ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του και όχι σε πράξεις ή παραλείψεις τρίτων ή στην έλλειψη αξιόπιστων δημόσιων θεσμών.


Όπως επανειλημμένα έχω επισημάνει, το πρόβλημα έχει δύο όψεις, την υποκειμενική και την αντικειμενική. Η υποκειμενική αφορά το ηθικό κομμάτι του προβλήματος, τις πράξεις ή παραλείψεις, ακριβώς, των εκάστοτε υπευθύνων, έργο των οποίων είναι, εκ της θέσης τους, η απρόσκοπτη πρόσβαση, αν μη τι άλλο, του έργου νεώτερων συναδέλφων στην κριτική δημοσιότητα. Όπως αποδεικνύει η επιστολογραφική τεκμηρίωση του Μπελώνη, στην περίπτωση του Αξιώτη και ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο του βίου του, η ευθύνη για τη μη προαγωγή της μουσικής του δεν μπορεί να χρεωθεί στον ίδιο και σε απορρέουσες από το χαρακτήρα του παραλείψεις. Η δεύτερη όψη, η αντικειμενική, αφορά τη διαχρονική έλλειψη δημόσιων και κοινωνικά ελεγχόμενων καλλιτεχνικών θεσμών, ειδικά στην περίπτωση της μουσικής. Εκ της ιστορικής εμπειρίας συνάγεται, αλλά και εκ της εννοίας απορρέει, ότι στον σύγχρονο ανταγωνιστικό κόσμο μόνο τέτοιοι θεσμοί μπορούν να εγγυηθούν τους ελάχιστους αναγκαίους όρους πρόσβασης των καλλιτεχνών στη δημοσιότητα. Αντιθέτως, όπου απουσιάζουν οι θεσμοί αυτοί, είναι στο χέρι του εκάστοτε ιδιώτη καλλιτέχνη-ανταγωνιστή με τη μεγαλύτερη επιρροή να δυσχεραίνει ή ακόμα και να καθιστά αδύνατη την εν λόγω πρόσβαση σε συναδέλφους με μικρότερη ή ανύπαρκτη επιρροή.

Ενάντια στο ήθος του επιστημονικού λειτουργήματος, επιτρέψτε μου να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία. Η απόφαση αποχής από τα καλλιτεχνικά πράγματα του τόπου μου δεν υπαγορεύτηκε μόνο από τις αυξανόμενες απαιτήσεις της ακαδημαϊκής έρευνας και διδασκαλίας, αλλά και από μιαν εμπειρία ανάλογη αυτής που περιγράφεται στο άρθρο που στάθηκε αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος κειμένου. Η προσωπική τούτη εμπειρία επαληθεύει, μετά από ενενήντα σχεδόν χρόνια, τις αναφορές του Λαυράγκα σε καλλιτέχνες «αγωνιστές» και στη μουσική ζωή ως «παλαίστρα»: επαφές με ιθύνοντες που μειδιώντας τοποθετούν τίτλους σπουδών και βιογραφικά στο συρτάρι· συναυλίες επιτυχείς, κατά την ομολογία ακροατηρίου, μουσικών και μουσικοκριτικών, τις οποίες ακολουθεί «πηχτή» σιωπή εκ μέρους των ιθυνόντων· ευτελισμός της καλλιτεχνικής προσωπικότητας μέσα από την αέναα επαναλαμβανόμενη διαδικασία κατάθεσης αιτήσεων καλλιτεχνικής συνεργασίας κ.ο.κ. Όλα τούτα περιγράφουν μια γνώριμη στον Έλληνα μουσικό κατάσταση «σισύφειας» προσπάθειας, η οποία αναλώνει και αποπροσανατολίζει τις καλλιτεχνικές δυνάμεις, αποθαρρύνοντας τους ηθικούς και επιβραβεύοντας τους αδίστακτους. 

πηγή:Μάρκος Τσέτσος

Swing valse de Gus Viseur de Pierre Ferret

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν αυτές τις μέρες. Γιορτάστε και χορέψτε με το αγαπημένο σας πρόσωπο μέχρι το πρωί.

Κάθε Δευτέρα το τραίνο μπαίνει στις ράγες και ξεκινά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως τις στάσεις... Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη

Τι ειναι αυτο που το λενε αγαπη - Ναντια Κωνσταντοπουλου

Θα `θελα λίγο πριν πεθάνω

Καλό μήνα να έχουμε! Στο πρώτο βιντεάκι ακούμε τον Σωτήριο Παναγόπουλο. Χαρακτηριστική φωνή του "ελαφρού τραγουδιού" και πολύ αγαπητός την εποχή εκείνη. 'Αλλος ένας λόγος που αναρτώ το βίντεο αυτό είναι για να ακούσουμε τα γεμίσματα του ακορντεόν. Λιγοστά, "λεπτεπίλεπτα" μα σημαντικά.
Η αγαπημένη μου όμως εκτέλεση είναι η επόμενη. Δεν έχει ακορντεόν, ήθελα όμως να τη μοιραστώ μαζί σας έτσι... για καλό μήνα.