εΥχαΡιΣΤίες
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αναγνώστες για τη γλυκύτητα που μου μεταφέρουν κάθε φορά με τις λέξεις και το λόγο τους. Το blog αυτό τώρα πια δημιουργείται μέσα από τις δικές σας ανάγκες. Από την ανάγκη ενός μαθητή και ενός μουσικόφιλου. Χαίρομαι που αυτό το παράθυρο σας χαρίζει πάντα χαμόγελα ευχάριστα. Η ανταπόκριση σας τρέφει συνεχώς το blog και το μεγεθύνει. Να είστε πάντα καλά!
Johnny Meijer
Ο Johnny
Meijer γεννήθηκε στο Άμστερνταμ τον Οκτώβριο του 1912 και πέθανε τον Ιανουάριο του 1992. Ήταν γνωστός ως jazz ακορντεονίστας όμως η δεξιοτεχνία του είχε κατακτήσει και την κλασική, folk και swing μουσική.
Τα έτη 1953 and 1954 έχει υπάρξει accordion world champion. Κέρδισε επίσης τον τίτλο του "βασιλιά του ακορντεόν". Γιώργος Αξιώτης
Γεννήθηκε στην Μαριούπολη της σημερινής Ουκρανίας. Πατέρας του ήταν ο
μυκονιάτικης καταγωγής συγγραφέας διηγημάτων και μεταφραστής ρωσικών
φιλολογικών έργων, Παναγιώτης Αξιώτης (1840-1918) και μητέρα του η Μελπομένη
Πατούνα από την Κωνσταντινούπολη. Η οικογένεια έφυγε από την Ρωσία και
εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, το 1887.
Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του γράφηκε στη Νομική Σχολή, όπου σπούδασε
για τρία χρόνια, ενώ παράλληλα άρχισε μουσική στο Ωδείο Αθηνών. Μεταξύ 1895 και
1901 σπούδασε στο Ωδείο San Pietro a Majella της Νάπολης, στο οποίο είχαν
φοιτήσει πολλοί Επτανήσιοι συνθέτες, παίρνοντας δίπλωμα και εύφημο μνεία.
Επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε διευθυντής του Ωδείου Πειραϊκού Συνδέσμου με
βοηθό τον Λαμπελέτ. Μαζί του εξέδωσε τον μοναδικό τόμο του περιοδικού Κριτική,
μέσω του οποίου έθεσε ως στόχο την αναμόρφωση της μουσικής παιδείας στην
Ελλάδα.
Ωστόσο, οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την
σταδιοδρομία του και να εγκατασταθεί στην Μύκονο, το 1905. Σύζυγός του ήταν η
-αριστοκρατικής καταγωγής- Καλλιόπη Βάβαρη, με την οποία απέκτησε την Μέλπω και
τον Παναγιώτη (μετέπειτα αρχιτέκτονα). Χώρισε το 1908 και ξανανυμφεύθηκε το
1909 την Μαρουλίνα Γρυπάρη, θυγατέρα του πολιτικού Ιωάννη Γρυπάρη, με την οποία
απέκτησε δυό ακόμη παιδιά. To 1915 διετέλεσε για ένα εξάμηνο πρόεδρος της
κοινότητας Μυκόνου.
Έχει συζητηθεί αρκετά η περίπτωση του Αξιώτη, κυρίως, οι λόγοι για τους
οποίους αποσύρθηκε από τα μουσικά πράγματα της εποχής του. Φαίνεται ότι, ως
πρωτοπόρος της «αγωνιστικής» κριτικής στην Ελλάδα, με «συγκεκριμένους στόχους
αναμόρφωσης της μουσικής παιδείας», προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις και
αντιπάθειες που εμπόδισαν την σταδιοδρομία του.
Οι απόψεις του σχετίζονται κυρίως με το ωδειακό «κατεστημένο», όπου
επικρίνει έντονα τόσο τις μεθόδους διδασκαλίας του πιάνου, όσο και τα στρυφνά
εγχειρίδια διδασκαλίας της αρμονίας (Ρίχτερ), που έχουν ως αποτέλεσμα την
«γερμανοποίηση» της όλης διαδικασίας. Στο Μουσικό Αρχείο Γ. Λεωτσάκου σώζονται
οι προτάσεις του για την μουσική παιδεία στην Ελλάδα, στο βιβλίο Από της
Ιστορίας εις τα Πράγματα.
πηγή:wikipedia.gr
Aποτελεί μια από τις εξαιρετικά ιδιάζουσες περιπτώσεις της ελληνικής μουσικής ιστοριογραφίας, καθώς ενώ η δράση του τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή του από την Ιταλία (1901) όπου σπούδασε τον έφερε στην πρώτη γραμμή των
μουσικών εξελίξεων στην Ελλάδα, λίγα χρόνια αργότερα, απογοητευμένος από τον μουσικό κόσμο της Αθήνας αναχώρησε για το νησί του τη Μύκονο και έκτοτε ελάχιστα ενεπλάκη στη μουσική ζωή του τόπου.
Η αλληλογραφία τού Αξιώτη με τον αδερφικό του φίλο, γόνο παλιάς ναυτικής οικογένειας της Μυκόνου, νομικό, φιλόμουσο (αλλά και γνώστη της
μουσικής) και ιδρυτή του πρώτου εντύπου του νησιού, του περιοδικού Μυκονιάτικα
Χρονικά, Γιαννούλη Μπόνη (1878–1960), φέρνει στο φως πολλές άγνωστες πτυχές της ζωής
και του έργου του συνθέτη, φωτίζει τις απόψεις του για διάφορα φιλολογικά και μουσικά
ζητήματα, αποκαλύπτει τις μάταιες προσπάθειες επανένταξης του στον μουσικό κύκλο της
Αθήνα, ανασκευάζει παλαιότερες εικασίες για ανθρώπους του μουσικού κύκλου που τον
πολέμησαν ή τον βοήθησαν, προσδιορίζει χρονολογίες σύνθεσης έργων του και πολλά
άλλα. Από τα συνολικά 25 γράμματα του Γεωργίου Αξιώτη όλα προς τον φίλο του Γιαννούλη
Μπόνη κατά την διάρκεια της περιόδου 1898–1924, τα 8 πρώτα εστάλησαν από τη Νάπολη
(1898–1900), τα επόμενα 16 από την Μύκονο (1914–1924), ενώ το τελευταίο εστάλη από
την Αθήνα, μόλις 3 μήνες πριν τον θάνατο τού συνθέτη (1924). πηγή:Γιάννης Μπελώνης
Η μοίρα του καλλιτέχνη στην
Ελλάδα
Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ
Γράφω το κείμενο αυτό με αφορμή ένα άρθρο του συνάδελφου Γιάννη
Μπελώνη στο τελευταίο τεύχος (21) του περιοδικού Μουσικολογία. Το άρθρο
παρουσιάζει αποκαλυπτικά στοιχεία για το βίο του σήμερα ελάχιστα γνωστού
συνθέτη Γεωργίου Αξιώτη (1875-1924). Παρά τις καλές του σπουδές στο San Pietro
a Majella της Νάπολης (1895-1901), ο Αξιώτης δεν κατόρθωσε να εδραιωθεί στο
μουσικό στερέωμα της εποχής του, απεβίωσε νωρίς και λησμονήθηκε γρήγορα.
Εξέχουσες μουσικές προσωπικότητες της εποχής «απέδιδαν τον παραγκωνισμό του
αποκλειστικά στο ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα του» (σ. 163). Ο Λαυράγκας
επικαλέστηκε την «αβουλία» του Αξιώτη, ο δε Λαμπελέτ, αναφερόμενος στην πρώτη
δημόσια εκτέλεση έργου του, χαιρετίζει «[…] με αληθινήν χαράν την εμφάνισιν του
νέου και εξ υπαιτιότητός του αργοπορήσαντος αγωνιστού εις την παλαίστραν της
τέχνης» (στο ίδιο).Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ
Όπως επανειλημμένα έχω επισημάνει, το πρόβλημα έχει δύο όψεις, την υποκειμενική και την αντικειμενική. Η υποκειμενική αφορά το ηθικό κομμάτι του προβλήματος, τις πράξεις ή παραλείψεις, ακριβώς, των εκάστοτε υπευθύνων, έργο των οποίων είναι, εκ της θέσης τους, η απρόσκοπτη πρόσβαση, αν μη τι άλλο, του έργου νεώτερων συναδέλφων στην κριτική δημοσιότητα. Όπως αποδεικνύει η επιστολογραφική τεκμηρίωση του Μπελώνη, στην περίπτωση του Αξιώτη και ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο του βίου του, η ευθύνη για τη μη προαγωγή της μουσικής του δεν μπορεί να χρεωθεί στον ίδιο και σε απορρέουσες από το χαρακτήρα του παραλείψεις. Η δεύτερη όψη, η αντικειμενική, αφορά τη διαχρονική έλλειψη δημόσιων και κοινωνικά ελεγχόμενων καλλιτεχνικών θεσμών, ειδικά στην περίπτωση της μουσικής. Εκ της ιστορικής εμπειρίας συνάγεται, αλλά και εκ της εννοίας απορρέει, ότι στον σύγχρονο ανταγωνιστικό κόσμο μόνο τέτοιοι θεσμοί μπορούν να εγγυηθούν τους ελάχιστους αναγκαίους όρους πρόσβασης των καλλιτεχνών στη δημοσιότητα. Αντιθέτως, όπου απουσιάζουν οι θεσμοί αυτοί, είναι στο χέρι του εκάστοτε ιδιώτη καλλιτέχνη-ανταγωνιστή με τη μεγαλύτερη επιρροή να δυσχεραίνει ή ακόμα και να καθιστά αδύνατη την εν λόγω πρόσβαση σε συναδέλφους με μικρότερη ή ανύπαρκτη επιρροή.
Ενάντια στο ήθος του επιστημονικού λειτουργήματος, επιτρέψτε μου να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία. Η απόφαση αποχής από τα καλλιτεχνικά πράγματα του τόπου μου δεν υπαγορεύτηκε μόνο από τις αυξανόμενες απαιτήσεις της ακαδημαϊκής έρευνας και διδασκαλίας, αλλά και από μιαν εμπειρία ανάλογη αυτής που περιγράφεται στο άρθρο που στάθηκε αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος κειμένου. Η προσωπική τούτη εμπειρία επαληθεύει, μετά από ενενήντα σχεδόν χρόνια, τις αναφορές του Λαυράγκα σε καλλιτέχνες «αγωνιστές» και στη μουσική ζωή ως «παλαίστρα»: επαφές με ιθύνοντες που μειδιώντας τοποθετούν τίτλους σπουδών και βιογραφικά στο συρτάρι· συναυλίες επιτυχείς, κατά την ομολογία ακροατηρίου, μουσικών και μουσικοκριτικών, τις οποίες ακολουθεί «πηχτή» σιωπή εκ μέρους των ιθυνόντων· ευτελισμός της καλλιτεχνικής προσωπικότητας μέσα από την αέναα επαναλαμβανόμενη διαδικασία κατάθεσης αιτήσεων καλλιτεχνικής συνεργασίας κ.ο.κ. Όλα τούτα περιγράφουν μια γνώριμη στον Έλληνα μουσικό κατάσταση «σισύφειας» προσπάθειας, η οποία αναλώνει και αποπροσανατολίζει τις καλλιτεχνικές δυνάμεις, αποθαρρύνοντας τους ηθικούς και επιβραβεύοντας τους αδίστακτους.
πηγή:Μάρκος Τσέτσος
Swing valse de Gus Viseur de Pierre Ferret
Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν αυτές τις μέρες. Γιορτάστε και χορέψτε με το αγαπημένο σας πρόσωπο μέχρι το πρωί.
Θα `θελα λίγο πριν πεθάνω
Καλό μήνα να έχουμε! Στο πρώτο βιντεάκι ακούμε τον Σωτήριο Παναγόπουλο. Χαρακτηριστική φωνή του "ελαφρού τραγουδιού" και πολύ αγαπητός την εποχή εκείνη. 'Αλλος ένας λόγος που αναρτώ το βίντεο αυτό είναι για να ακούσουμε τα γεμίσματα του ακορντεόν. Λιγοστά, "λεπτεπίλεπτα" μα σημαντικά.
Η αγαπημένη μου όμως εκτέλεση είναι η επόμενη. Δεν έχει ακορντεόν, ήθελα όμως να τη μοιραστώ μαζί σας έτσι... για καλό μήνα.
Σήμερα είπα να σας κρατήσω συντροφιά με διάθεση Jazz. Έχω αναρτήσει πολλές φορές κορυφαίους ακορντεονίστες της jazz μουσικής όπως τον Frank Marocco, Leon Sash, Art Van Damme, Richard Galliano και άλλους πολλούς όπου ανα καιρούς σας υπενθυμίζω ξανά. Σήμερα θα ήθελα να γνωρίσουμε και 3 εξαιρετικές ακορντεονίστες την Cathie Travers την Karen Street και την Giuliana Soscia. Καλή ακρόαση!Ημέρα του παιδιού
Τα παιδιά είναι το μέλλον μας, είναι το τώρα, είναι η χαρά της ζωής. Αγκαλιάστε τα, εμπνεύστε τα, εμπιστευτείτε τα. Μα πάνω απ'όλα αγαπήστε τα δίχως όρια και διδάξτε τους την "ελεύθερη" Αγάπη.
Γ. Ρίτσος
Τα παιδιά
θέλουν παπούτσια
τα παιδιά
θέλουν ψωμί
θέλουνε και
φάρμακα
δούλεψε και
συ.
Γέλα κλαίγε
κι όλο λέγε
το παιδί:
ζωή.
Τίποτ’ άλλο,
Ζωή.
Ζύμωνε στη
σκάφη
πρώτο σου
ζυμάρι, πρώτο σου ψωμί
ένα καλυβάκι
μια μικρούλα αυλή
για το
παιδί.
Ζύμωνε το
χώμα
με το δάκρυ
δάκρυ
φτιάξε ένα
χωμάτινο πουλί
να πετάει τη
νύχτα
και να
κελαηδεί
για το
παιδί.
Τούτη είναι
η ζωή μας
τούτο το
μεγάλο, τίποτ’ άλλο
γέλα κλάψε,
πες ό,τι θες
Το παιδί
ζωή: ζωή
τίποτ’ άλλο!
Το φεγγάρι ξεπροβάλλει
- Federico García Lorca
Όταν βγαίνει
το φεγγάρι
χάνονται οι
καμπάνες
κι
εμφανίζονται τ’ απροσπέλαστα
μονοπάτια.
Όταν βγαίνει
το φεγγάρι
σκεπάζει η
θάλασσα τη γη
κι η καρδιά
νιώθει σαν
νησί στο
άπειρο.
Κανείς δεν
τρώει πορτοκάλια
κάτω απ’ το
ολόγιομο φεγγάρι.
Πράσινα και
παγωμένα φρούτα
πρέπει να
τρως.
Όταν βγαίνει
το φεγγάρι
από εκατό
πρόσωπα ίδια,
τ’ ασημένιο
νόμισμα
κλαίει με
λυγμούς στην τσέπη.
-----------------------------------------
Πως με
κοιτάζει έτσι - Κατερίνα Γώγου
Πώς με
κοιτάζει έτσι
αυτό το
άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με
κοιτάζει έτσι το φεγγάρι…
Πώς θροΐζει
μέσα μου
αυτό τον
παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με
κοιτάει έτσι το φεγγάρι…
Ποιανού
καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο
πίσω από δάση και βουνά
δείχνει
παντού και πουθενά
τι θέλει το
φεγγάρι…
Ποιανού
αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση
αντήχηση μέσα μου
μου
διογκώνει το Εγώ μου…
Ποιανής
σελήνης έκλειψη
ποιου
φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει
μέσα μου
άμπωτη και
παλίρροια δίδυμες αδερφές μου…
πώς με κοιτ…
Πώς σκύβει
έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω
ο Καρυωτάκης…»
Edith Piaf - Sous le ciel de Paris
Καλημέρα. Μία νέα παρτιτούρα θα μεγαλώσει και άλλο το μουσικό σας φάκελο. Καλό διάβασμα, καλή απόλαυση, καλή διασκέδαση.
Γεια σας ομορφιές μου. Σοφές κουβέντες μου έστειλε ένας
φίλος και είπα να τις μοιραστώ μαζί σας, έτσι... για καλή εβδομάδα και καλό
μήνα.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι
έξυπνοι που
μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά.
Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας
Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η
πείνα
παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η
αυθαιρεσία
εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.
Ιδού η
αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1851-1911, Έλληνας συγγραφέας
Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με
την πολιτική
είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου.
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος
Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί
να
σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το
μέλλον των
παιδιών σου.
Αβραάμ Λίνκολν, 1809-1865, Αμερικανός πρόεδρος
Πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο
τάξεις: σε
υποχείρια και σε εχθρούς.
Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος
Αν θέλετε την εύνοια των μαζών, πρέπει να λέτε τα πιο ηλίθια
και τα
πιο χοντρά ψέματα.
Αδόλφος Χίτλερ, 1889-1945, Γερμανός δικτάτορας
Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις
τρεις κατηγορίας:
A) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να
βυθίζωσιν εις την
χύτραν του προϋπολογισμού.
Β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και
ζητούντας εν
παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
Γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε
ζητούντας, αλλ'
επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των.
Εμμανουήλ Ροΐδης, 1836-1904, Έλληνας συγγραφέας
Να είσαι νομοθέτης είναι η πιο εκλεπτυσμένη μορφή τυραννίας.
Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος
Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν
ανακαλείς
και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου.
Ναπολέων Βοναπάρτης, 1769-1821, Γάλλος ηγέτης
Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα
γίνει αύριο
και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε.
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ
1953
Σε μια συμμαχία, πάντα ο ένας κάνει το άλογο κι ο άλλος τον
καβαλάρη.
Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, 1870-1924, Σοβιετικός ηγέτης
Η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό.
Χένρυ Κίσσιγκερ, 1923-, Αμερικανός πολιτικός
Διαπίστωσα ότι είναι πιο εύκολο να πείθεις ένα πλήθος παρά
ένα
μεμονωμένο άνθρωπο.
Μπενίτο Μουσσολίνι, 1883-1945, Ιταλός δικτάτορας
Δεν ψήφισα ποτέ υπέρ κάποιου. Πάντα ψηφίζω εναντίον κάποιου.
W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός &
συγγραφέας
H πολιτική είναι το μοναδικό επάγγελμα για το οποίο δεν
χρειάζεται εκπαίδευση.
Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος συγγραφέας
Accordion REPAIR
Δεν κάνω αυτή την ανάρτηση για να επισκευάσετε το ακορντεόν σας. Θα ήθελα να δείτε τη δυσκολία και το πόσο δουλεύει ο κάθε τεχνίτης. Αυτή είναι δουλειά μόνο για τεχνίτη. Μην την επιχειρήσετε διότι μπορεί να δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα στο ακορντεόν σας.
France
Σήμερα το blog μου έχει μυρωδιά από Γαλλία.
Σας φιλώ και εύχομαι να έχετε μία υπέροχη εβδομάδα!
Ντάριους Μιγιώ - Άρθουρ Χόνεγκερ - Φράνσις Πουλέκ
Γάλλοι συνθέτες μετά τον Ντεμπυσύ και τον Ραβέλ επιχειρούν να επανακτήσουν της ευστροφία και το πνεύμα που αποτελούν στοιχεία εθνικής κληρονομιάς. Είναι μαθητές του Ερίκ Σατί (1866-1925) στην προσπάθεια τους να αναπτύξουν ένα ύφος που να συνδυάζει της αντικειμενικότητα και τη μετριοφροσύνη αυτού του συνθέτη με το νεοκλασικισμό και τις νέες αντιλήψεις για την τονικότητα.
Ο Ντάριους Μιγιώ (1982-1975) μνημονεύεται κυρίως για το μπαλέτο - η δημιουργία του κόσμου - και για την προσπάθεια εξέλιξης της πολυτονικότητας. Γεννήθηκε στο Αιξ-αν-Προβάνς. Το 1909 σπούδασε στο Ωδείο του
Παρισιού με τους Ζεντάλζ, Βιντόρ και ντ' Εντί. Το 1917 διορίστηκε ακόλουθος της
γαλλικής πρεσβείας στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου επηρεάστηκε από τη
λατινοαμερικάνικη («Σκαραμούς») αλλά και την τζαζ μουσική (μπαλέτο «Η
δημιουργία του Κόσμου», 1922-23). Εκεί γνωρίστηκε με τον Κλωντέλ (ποιητή και
διπλωμάτη), ο οποίος έγραψε λιμπρέτα για αρκετά από τα έργα του. Το 1919
επέστρεψε στο Παρίσι όπου, μετά τη σύνθεση πολλών έργων, είχε γίνει γνωστός ως
ένας της «ομάδας των έξι» (Les Six).Το 1940 λόγω του πολέμου εγκαταστάθηκε στις
ΗΠΑ, όπου έγινε καθηγητής μουσικής στο κολέγιο του Μίλς («Mills College in
Oakland, California»). Το 1947 επέστρεψε στο Παρίσι και διορίστηκε επίτιμος
καθηγητής σύνθεσης στο Κονσερβατόριο.
Το ύφος του εκτείνεται από το συντηρητικό έως το μοντέρνο.
Κύριο χαρακτηριστικό των έργων του υπήρξε η πολυτονικότητα, δηλαδή η ταυτόχρονη
συνήχηση διαφορετικών τονικοτήτων. Έγραψε όπερες («Χριστόφορος Κολόμβος»,
1928), τρεις όπερες για παιδιά, μπαλέτα, θρησκευτική μουσική, πέντε συμφωνίες,
συμφωνικά ποιήματα, σουίτες, μουσική τζαζ, τρία κοντσέρτα για βιολί, τέσσερα
κοντσέρτα για πιάνο (1933-1949), μουσική δωματίου, πολυάριθμα κομμάτια για
πιάνο και μελωδίες.
Sonata per oboe, flauto, clarinetto e pianoforte, Op.47 La creation du monde
Symphony No.2, op 247
Musique pour l'Indiana op.418
Pastorale d'ete
Pacific 231
Concerto per violoncello e orchestra
Sinfonia n.1
Ο Φράνσις Πουλέκ (1899-1962) είναι η σπουδαιότερη μορφή αυτής της ομάδας συνθετών. Τα κομμάτια του για πιάνο ευγενικά και αμιγώς παριζιάνικα, ενσωματώνονται στο σύγχρονο κλάδο μουσικής σαλονιού. Οι δύο όπερές του - διάλογοι καρμελιτών- και -ανθρώπινη φωνή- κερδίζουν το μεγάλο κοινό.Ο Πουλένκ γεννήθηκε στο Παρίσι, όπου ο πατέρας του -Εμίλ-
ήταν διευθυντής της γνωστής φαρμακευτικής εταιρείας Rhône-Poulenc. Η μητέρα του
Jenny Royer, ερασιτέχνιδα πιανίστα, του έδωσε τα πρώτα μαθήματα μουσικής και το
ταλέντο του για τη σύνθεση δεν άργησε να φανεί. Κατ' απαίτηση του πατέρα του
δεν σπούδασε μουσική, αλλά έλαβε μια γενική εκπαίδευση. Ωστόσο, το 1914
γνωρίζει τον Ricardo Viñes, καταλανό καθηγητή, ο οποίος τον μυεί στη μουσική
της εποχής του. Με την καθοδήγησή του εκτίθεται στη μουσική του Ντεμπυσσύ, του
Στραβίνσκι και του Ερίκ Σατί· παράλληλα του γνωρίζει τον Ζαν Κοκτώ, την Μαρσέλ
Μεγιέ, τον Σατί, αλλά και τον Ντάριους Μιγιώ.
Το 1915 πεθαίνει η μητέρα του και δύο χρόνια αργότερα ο
πατέρας του. Αναγκάζεται να μετακομίσει στο σπίτι της αδερφής του, ενώ χάρη
στον παιδικό του φίλο Raymonde Linossier ανακαλύπτει τους λογοτεχνικούς και
καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού. Γνωρίζεται με τον Λουί Αραγκόν, τον Αντρέ
Μπρετόν, τον Πωλ Ελυάρ και τον Γκιγιώμ Απολλιναίρ, από τους οποίους επηρεάζεται
βαθιά και το 1917 γράφει το πρώτο του έργο, τη "Μαύρη Ραψωδία", για
βαρύτονο και οργανικό σύνολο.
Με τη λήξη του πολέμου γνωρίζεται με τον Μανουέλ ντε Φάλια
και με τη βοήθεια του Στραβίνσκι εκδίδει τα πρώτα του έργα. Γράφει κύκλους
τραγουδιών σε ποίηση του Απολλιναίρ και του Κοκτώ, οι οποίοι παρουσιάζονται με
επιτυχία σε αίθουσες του Παρισιού. Το 1920 σχηματίζεται η Ομάδα των Έξι, στην
οποία γίνεται μέλος· την ομάδα απαρτίζουν και οι Ωρίκ, Χόνεγκερ, Ντάριους Μιγιώ
και ο Ταϊγεφέρ και θεωρείται ότι πρεβεύουν ένα είδος αντίδρασης απέναντι στη
μουσική του Ρίχαρντ Βάγκνερ και τον Ιμπρεσιονισμό. Τον επόμενο χρόνο γνωρίζεται
με τον Σερζ Ντιαγκίλεβ, διευθυντή των περίφημων Ρώσσικων Μπαλέτων. Το πιο
σημαντικό γεγονός ωστόσο είναι η έναρξη σπουδών πιάνου με τον Σαρλ Κέχλιν· τα
μαθήματα θα κρατήσουν τέσσερα χρόνια και ο Πουλένκ θα μάθει αντίστιξη και
αρμονία, κάτι που θα του χρησιμεύσει αργότερα, όταν ασχοληθεί με τη σύνθεση
χορωδιακών έργων. Από την ίδια περίοδο προέρχονται το μπαλέτο "Les
Biches", η "Σονάτα για κλαρινέτο και φαγκότο" και η "Σονάτα
για κόρνο, τρομπέτα και τρομπόνι". Συναντά επίσης τους Δωδεκαφθογγιστές
Άλμπαν Μπεργκ, Άντον Βέμπερν και Άρνολντ Σένμπεργκ, ενώ η διάσημη τσεμπαλίστα
Βάντα Λάντοβσκα του παραγγέλνει ένα κοντσέρτο για τσέμπαλο.
Ήδη μέχρι το 1927 έχει χάσει αρκετούς ανθρώπους από το
κοντινό του περιβάλλον· ο χαμός τους αποδεικνύεται μεγάλο πλήγμα για τον ίδιο
και συχνά πέφτει σε κατάθλιψη. Αποφασίζει να μετακομίσει σ' ένα εξοχικό σπίτι,
κοντά στο Νουαζαί, όπου μπορεί να συνθέτει απρόσκοπτα. Λίγα χρόνια αργότερα
χάνει την επιστήθια φίλη του Raymonde Linossier, άλλο ένα πλήγμα που τον
βυθίζει στο ψυχικό σκοτάδι. Η σχέση του μαζί της είναι ακαθόριστη, καθώς ο
Πουλένκ διατηρεί σχέσεις και με τα δύο φύλα· ο μεγάλος του έρωτας είναι ο
ζωγράφος Richard Chanlaire, στον οποίο και αφιερώνει το "Αγροτικό
Κοντσέρτο" (Concert champêtre). Ο Πουλένκ σε όλη τη διάρκεια της ζωής του
βιώνει μια εσωτερική πάλη, προσπαθώντας να συμβιβάσει την έλξη του για το ίδιο
φύλο και τις επιταγές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, της οποίας είναι πιστός
από μικρή ηλικία. Η αντιδιαστολή ανάμεσα στα δύο είναι κάτι που διαφαίνεται
στην εξέλιξη του έργου του, καθώς σταδιακά η μουσική του προσλαμβάνει ένα πιο
αυστηρό και θλιμμένο ύφος.
Το 1936 σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο φίλος και
συνάδελφος Pierre-Octave Ferroud, γεγονός που τον συντρίβει· το σοκ είναι τόσο
μεγάλο που αλλάζει όλο του το είναι και λειτουργεί ως ένα είδος θρησκευτικής
αποκάλυψης. Επισκέπτεται το μνήμα της Μαύρης Παρθένου στη Ροκαμαδούρ και έκτοτε
αφιερώνεται αποκλειστικά σχεδόν στη σύνθεση θρησκευτικής μουσικής. Μέχρι το
1947, οπότε και επιστρέφει στο Παρίσι, γράφει συστηματικά χορωδιακά κομμάτια,
αλλά και άλλα έργα, που παρουσιάζονται στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ορισμένα
μάλιστα διευθύνονται από τη μουσικοπαιδαγωγό Νάντια Μπουλανζέ, ενώ το Κοντσέρτο
για δύο πιάνα εκτελείται από τον ίδιο και τον πιανίστα Pierre Bernac. Αρχίζει
επίσης περιοδείες στην Αμερική, όπου παίζει και διευθύνει έργα του. Η περιοδεία
συνεχίζεται το 1954 στην Αίγυπτο και την υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ τον επόμενο χρόνο
δέχεται άλλο ένα πλήγμα. Πεθαίνουν οι Αντριέν Μονιέ, Λυσιέν Ρουμπέρ και ο
συνθέτης Αρθούρ Χόνεγκερ και μέσα σ' ένα κλίμα βαθιάς θλίψης ολοκληρώνει την
όπερα Διάλογοι των Καρμελιτών.
Το 1963 πεθαίνει από καρδιακή ανακοπή στο σπίτι του στο
Παρίσι. Σύμφωνα με τη θέλησή του, η κηδεία είναι απλή, με μουσική υπόκρουση του
Μπαχ και ενταφιάζεται στο Κοιμητήριο Περ Λασαίζ, στον οικογενειακό του τάφο.
Sonata for Flute & Piano
Trio for Piano, Oboe & Bassoon
Mélancolie, FP 105
Dialogues des Carmélites
Sonata for Flute & Piano
Trio for Piano, Oboe & Bassoon
Mélancolie, FP 105
Dialogues des Carmélites
πηγές: η απόλαυση της μουσικής Joseph Machlis - Kristine Forney, ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, iema.gr
L'Indifference - Cafe Accordion Orchestra
Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε. Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν και ειδικότερα στην Ελένη που σήμερα έχει γενέθλια.
Καλημέρα
Καλημέρα! Πάω να βρω τη μουσική σε ένα μέρος εκτός χάρτη. Όπου μας βγάλει το κύμα. Πως είμαι τόσο σίγουρη πως θα βρω εκεί μουσική; Μα... υπάρχει παντού.
Muzio Clementi
Ο Μούτσιο Κλεμέντι (Muzio Clementi, Ρώμη, 23 Ιανουαρίου 1752
- Ίβσαμ, 10 Μαρτίου 1832) ήταν Ιταλός συνθέτης, πιανίστας, παιδαγωγός,
διευθυντής ορχήστρας, μουσικός εκδότης και κατασκευαστής πιάνων. Είναι
περισσότερο γνωστός για τις σονάτες, τις σονατίνες και τις σπουδές του για το
πιάνο.
Ο Μούτσιο Κλεμέντι γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1752 στη
Ρώμη. Ο πατέρας του, Νικολό Κλεμέντι ήταν σιδεράς και αναγνώρισε πρώτος το
μουσικό ταλέντο του γιου του. Έτσι, το 1770, σε ηλικία 18 ετών, έκανε την πρώτη
του εμφάνιση ως οργανίστας στην εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου στη Ρώμη, όπου
και εντυπωσίασε με το παίξιμό του. Προηγουμένως, το 1766, ο Άγγλος ευγενής Σερ
Πίτερ Μπέκφορντ ανακάλυψε το μουσικό ταλέντο του Κλεμέντι και τον έπεισε να
έρθει μαζί του στην έπαυλή του στην Αγγλία. Τα επόμενα επτά χρόνια έμεινε στην
έπαυλη τού Σερ Πίτερ Μπέκφορντ, όπου συνέθετε κομμάτια, τα περισσότερα από τα
οποία έχουν εξαφανιστεί. Το 1781, ο Κλεμέντι ξεκίνησε την περιοδεία του στην
Ευρώπη. Όταν έφτασε στην Βιέννη, συναντήθηκε με τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους
Μότσαρτ, όπου έπαιξαν πιάνο μπροστά στον ίδιο τον βασιλιά της Αγίας Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας Ιωσήφ Β΄. Από το 1782 και για τα επόμενα 20 χρόνια, ο Κλεμέντι
αφοσιώθηκε στη διδασκαλία. Ο Κλεμέντι είχε ξεκινήσει μάλιστα δική του
επιχείριση κατασκευής πιάνων, ωστόσο το 1807 το εργοστάσιό του κάηκε. Στις 10
Μαρτίου 1832, ο Κλεμέντι πέθανε στο Ίβσαμ του Ουόρτσεστερ στην Αγγλία. Ετάφη
στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Αργότερα ετάφησαν μαζί του οι μαθητές του Johann
Baptist Cramer, John Field και Ignaz Moscheles. Είχε παντρευτεί τρεις φορές και
πιστεύεται πως απέκτησε τέσσερα παιδιά.
Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους του πιάνου, καθώς και ο
πρώτος βιρτουόζος του οργάνου. Έγραψε περίπου 110 σονάτες, από τις οποίες οι
πιο όψιμες ήταν λιγότερο εξεζητημένες από τις πιο σύγχρονες. Πολλοί από τους
μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών, ο Μπετόβεν, ο Μότσαρτ, ο Τσέρνυ και ο
Λίστ αναγνώρισαν το ιδιαίτερο ταλέντο του στην σύνθεση.
πηγή:el.wikipedia.org
καλοκαιρινή γεύση
Δυστυχώς η απόπειρα για μία μικρή καλοκαιρινή γεύση απέτυχε διότι τα βίντεο που προσπάθησα να ανεβάσω από το φεστιβάλ Σύρου δεν ανοίγουν. Ίσως όμως αυτή η φωτογραφία μας ανταμείψει όλους.
Gilda Montans e Meire Genaro
blogdagilda1.blogspot.gr
Η Gilda Montans και η Meire Genaro είναι από τα αγαπημένα μου ντουέτα. Έχουν μεγάλη εμπειρία στο ακορντεόν και είναι πάντα απολαυστικές. Πάντα υπάρχει μία γλυκύτητα στη μουσική τους και μια απλότητα στη στάση τους!
Λεβέντικος
Η Μακεδονία είναι κομμάτι της οικογένειάς μου και κομμάτι δικό μου. Έτσι αποφάσισα να σας αποχαιρετίσω "Λεβέντικα"με αυτή την εξαιρετική εκτέλεση.
Οι σλαβόφωνοι τον λένε πουσνότο που σημαίνει χαλαρός, λυτός,
ενώ σε τοπικές σλαβικές διαλέκτους του νομού Φλώρινας είναι γνωστός ως
πούστσενο ή πούστσενοτο. Η ονομασία πούστσενο παράγεται από το ρήμα «πούστσαμ»
της τοπικής σλαβικής γλώσσας που σημαίνει ότι αφήνω κάτι ελεύθερο, κάτι που
μέχρι τώρα κρατούσα περιορισμένο. Στους γάμους της δυτικής Μακεδονίας ο χορός
αυτός χορεύεται πρώτος. Έχει μέτρο 12/8 (3.2.2.3.2).
ενώ σε τοπικές σλαβικές διαλέκτους του νομού Φλώρινας είναι γνωστός ως
πούστσενο ή πούστσενοτο. Η ονομασία πούστσενο παράγεται από το ρήμα «πούστσαμ»
της τοπικής σλαβικής γλώσσας που σημαίνει ότι αφήνω κάτι ελεύθερο, κάτι που
μέχρι τώρα κρατούσα περιορισμένο. Στους γάμους της δυτικής Μακεδονίας ο χορός
αυτός χορεύεται πρώτος. Έχει μέτρο 12/8 (3.2.2.3.2).
καλό καλοκαίρι
www.flickr.com
Εύχομαι στις διακοπές σας να απολαύσετε τη φύση, τους ανθρώπους και να γυρίσετε γεμάτοι όμορφα συναισθήματα.
Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ
Γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1844
στη μικρή πόλη Τίχβιν, κοντά στο Νοβγκόροντ, στη βορειοδυτική Ρωσία. Ήταν ο
δεύτερος γιος του ήδη 60χρονου και συνταξιούχου δημόσιου υπαλλήλου Αντρέι και
της δεύτερης γυναίκας του Σοφίας.
Από πολύ μικρός ο Νικολάι ήθελε να γίνει ναυτικός - όπως ο
θείος του και ο αδερφός του Βογίν, 22 χρόνια μεγαλύτερός του. Οι γονείς του
εντούτοις, ενστάλαξαν μέσα του την αγάπη για τη μουσική από τα δύο του χρόνια
και μόνο το περιορισμένο μουσικά περιβάλλον της επαρχιακής γενέτειράς του έριξε
το βάρος της ζυγαριάς προς την πλευρά της ναυτικής σταδιοδρομίας.
Ο Νικολάι συνέχισε τα μαθήματα πιάνου και μετά την εισαγωγή
του στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων της Αγίας Πετρούπολης το 1856, σε ηλικία 12
χρονών. Παρόλα αυτά μόνο τρία χρόνια αργότερα, όταν άρχισε μαθήματα πιάνου με τον ταλαντούχο Τεοντόρ
Κανίλ, φούντωσε το πραγματικό ενδιαφέρον του για τη μουσική.
Το 1861, ο Κανίλ σύστησε τον Ρίμσκι-Κόρσακοφ στους νέους
αλλά διάσημους Ρώσους συνθέτες, Μουσόργκσκι και Μπαλακίρεφ - τελευταίος βοήθησε
το νεαρό στην πρώτη του συμφωνία. Ο Νικολάι είχε ήδη επιχειρήσει τα πρώτα του
βήματα στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση, αλλά μυστικά εφόσον δεν είχε ποτέ
διδαχθεί τυπικά αυτά τα θέματα και δε γνώριζε ούτε τα ονόματα των συγχορδιών.
Ο αληθινός ήρωας του Ρίμσκι-Κόρσακοφ ήταν ο Γκλίνκα, ο
πρώτος που συνέθεσε αληθινά ρωσική μουσική, που είχε πεθάνει το 1857. Αν και ο
Νικολάι αγαπούσε τους μεγάλους κλασικούς, τον Μπετόβεν και τον Μέντελσον, ήταν
ερωτευμένος με τα λαϊκά τραγούδια της πατρίδας του που ο Γκλίνκα ενσωμάτωσε στη
μουσική του.
Η μουσική σταδιοδρομία ωστόσο του Νικολάι σταμάτησε για
λίγο, όταν το 1862 αποφοίτησε από τη σχολή με το βαθμό του δόκιμου σημαιοφόρου.
Στάλθηκε σε ναυτικές ασκήσεις για τρία χρόνια. Στην αρχή λυπήθηκε που άφησε
τους μουσικούς φίλους του αλλά κατόπιν τον απορρόφησε η προοπτική της ζωής του
ναυτικού.
Όταν το πλοίο του, το "Αλμάζ", αγκυροβόλησε στην
Αγγλία επί τέσσερις μήνες για ανεφοδιασμό, ο Ρίμσκι - Κόρσακοφ εκμεταλλεύτηκε
την ευκαιρία για να συνεχίσει τη σύνθεση της πρώτης του συμφωνίας. Τον ενθάρρυνε
με ενθουσιώδεις επιστολές ο Μπαλακίρεφ και ξεπέρασε την έλλειψη πιάνου στο
πλοίο, συνθέτοντας στα εστιατόρια του Γκράβεσεντ.
Αλλά η δημιουργική αυτή περίοδος ήταν σύντομη. Το
"Αλμάζ" στάλθηκε στην Αμερική για να αποκλείσει τα Βρετανικά πλοία
στον Ατλαντικό στην περίπτωση πολέμου με αφορμή την πρόσφατη Πολωνική εξέγερση.
Στη διάρκεια της επιφυλακής στην Αμερική, ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ περνούσε τον καιρό
του στη στεριά με άλλους συναδέλφους ναυτικούς και χαιρόταν τα αξιοθέατα, όπως
τους Καταρράκτες του Νιαγάρα. Συμμετείχε και στις παραδοσιακές ναυτικές
διασκεδάσεις με φαΐ, πιοτό και γυναίκες και διατείνονταν ότι η μουσική ερχόταν
σε δεύτερη μοίρα συγκριτικά με τις απολαύσεις της ζωής του ως ναυτικού δοκίμου.
Όταν γύρισε στη Ρωσία το 1856, ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ ανανέωσε τη
φιλία του με τον Μπαλακίρεφ, που τώρα διηύθυνε τη δική του Ελεύθερη Σχολή
Μουσικής στην Αγία Πετρούπολη. Όντας ξανά στο μουσικό περιβάλλον ο
Ρίμσκι-Κόρσακοφ αισθάνθηκε το παλιό του ενδιαφέρον να ξυπνά και ολοκλήρωσε τη
Συμφωνία του αρ.1 σε Μι ύφεση ελάσσονα εγκαίρως, ώστε να παρουσιαστεί για πρώτη
φορά στην Ελεύθερη Σχολή στις 31 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Το κοινό απόλαυσε
τη μουσική και χαιρέτησε τον Ρίμσκι-Κόρσακοφ με ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Στα
21 του χρόνια ο συνθέτης πρόβαλλε μια εντυπωσιακή και ρομαντική φυσιογνωμία με
τη στολή του ναυτικού δοκίμου.
Για έναν άνθρωπο που δεχόταν με άνεση ότι η γνώση του της
μουσικής θεωρίας ήταν πρακτικά ανύπαρκτη, ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ ήταν τυχερός που
διορίστηκε καθηγητής στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης το 1871. Κατόρθωσε να
είναι πάντα λίγο πιο μπροστά από τους μαθητές του μελετώντας κρυφά!
Τον ίδιο χρόνο συγκατοίκησε με τον Μουσόργκσκι. Οργάνωναν
συχνά μουσικές βραδιές που αποδείχτηκαν πολύ δημοφιλείς μεταξύ των μουσικών.
Ήταν σε μια τέτοια βραδιά που συνάντησε την 20χρονη Ναντέζντα Πούργκολντ, ήδη
ολοκληρωμένη πιανίστα. Παντρεύτηκαν στις 12 Ιουλίου του 1872 με κουμπάρο τον
παλιό του φίλο Μουσόργκσκι.
Ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ εγκατέλειψε το Ναυτικό το 1873 αλλά ο
Υπουργός Ναυτικού δημιούργησε τη θέση του Επιθεωρητή της Ναυτικής Μπάντας
ειδικά γι΄αυτόν ώστε να έχει έναν καλό μισθό. Τα καθήκοντά του τον έστειλαν
μακριά από τη Ρωσία και ήταν κατά την επίσκεψή του στην Κριμαία που
πρωτογνώρισε την Ανατολική μουσική, η οποία επηρέασε πολλά από τα κατοπινά έργα
του.
Παρόλο που ταξίδευε πολύ, ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ βοηθούσε στη
λειτουργία της Ελεύθερης Σχολής Μουσικής και έγινε διευθυντής της από το 1874
έως το 1881. Περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του μελετώντας τα λαϊκά τραγούδια. Όλο
και περισσότερο η μουσική του αποκτούσε ένα αυθεντικό ρωσικό άρωμα και έγινε ο
μεγαλύτερος συνθέτης της χώρας του. Το 1883 του προσφέρθηκε η εξέχουσα θέση του
Βοηθού Διευθυντή στο Αυτοκρατορικό Παρεκκλήσι του νέου Τσάρου Αλεξάνδρου ΙΙΙ,
με ένα ζηλευτό μισθό.
Ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ απολάμβανε μια απεριόριστη, όπως φαινόταν,
περίοδο επιτυχίας. Τα έξι παιδιά του ήταν η κύρια ασχολία του στο σπίτι και του
άρεσε να κάνει τις διακοπές του σε θέρετρα ανείπωτης ομορφιάς που τον ενέπνεαν
στο γράψιμο. Αλλά τα σύννεφα της δυστυχίας φάνηκαν πολύ γρήγορα στον ορίζοντα.
Το 1890 η σύζυγός του και ο γιος του Αντρέι έπαθαν διφθερίτιδα, η μητέρα του
και ο νεότερος γιος του πέθαναν και ο δεύτερος γιος του κόλλησε μια ασθένεια
που αποδείχθηκε μοιραία. Η σχέση του με τον Μπαλακίρεφ περνούσε επίσης κρίση
και σαν αποτέλεσμα όλων αυτών ήρθε ο νευρικός κλονισμός. Η διάθεσή του για
σύνθεση εξαφανίστηκε ολοσχερώς.
Μόνο η υποχρέωση να διευθύνει μια συναυλία για τον
Τσαϊκόφσκι, που πέθανε το 1893, συνέφερε το Ρίμσκι-Κόρσακοφ από την κατάθλιψη.
Αφοσιώθηκε στην όπερα και τη σύνθεση τραγουδιών πάντα με κυρίαρχο το ρώσικο
άρωμα που κατέκλυζε την Ευρώπη σαν θύελλα.
Ο επαναστάτης
Ακόμη και η προσωρινή απόλαυσή του από το Ωδείο της Αγίας
Πετρούπολης - επειδή υποστήριξε την πολιτική διαμαρτυρία των φοιτητών - απέτυχε
να μειώσει τη δημοτικότητά του. Μια απαγόρευση της μουσικής του εξασφάλισε την
παντοτινή δημοτικότητά του.
Εργαζόταν στην όπερα Ο Χρυσός Πετεινός που έμελλε να είναι η
τελευταία του, όταν αρρώστησε από στηθάγχη. Ανάρρωσε μετά από διάφορες κρίσεις
τον Μάρτιο του 1908 αλλά τη νύχτα της 20ης προς 21η Ιουνίου μετά από βίαιη
θύελλα, έπαθε τη μοιραία συγκοπή στο σπίτι του στο Λιούμπενσκ.
Στο έργο του ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ ζωντάνεψε τη φαντασία και
τους θρύλους. Η αμιγής επινοητικότητά του και η ικανότητά του να συναρπάζει τον
ανέδειξαν σε έναν από τους πιο αγαπητούς και διάσημους Ρώσους συνθέτες μέχρι
σήμερα.
πηγή:peri-texnon.blogspot.gr
Dikanda
www.dikanda.com
To group δημιουργήθηκε το 1997 στο Szczecin της Πολωνίας. Το πάθος
τους για την παραδοσιακή μουσική και η σκληρή δουλειά τους βοήθησαν να δημιουργήσουν
το δικό τους πρωτότυπο ήχο. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της μουσικής τους είναι η
δημιουργία νέων λέξεων.
Dikanda σε μία από τις Αφρικανικές διαλέκτους σημαίνει
οικογένεια. Αυτό χαρακτηρίζει απόλυτα το group, που ζει και εργάζεται
σαν οικογένεια.
Nel ciel - L. Bruhn
Αυτό το αισθαντικό τραγούδι είναι η αφορμή της τελευταίας παρτιτούρας γι αυτή τη σεζόν. Το αγαπώ πολύ και πραγματικά αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσετε. Μέτρο μέτρο θα το κατακτήσετε και θα σας κατακτήσει.
Madison Accordion Band
Όταν ωριμάσω και εγώ και η πολλή σοφία αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά μου, όταν όλα γύρω μου θα έχουν αλλάξει, το ακορντεονάκι θα είναι εκεί ίδιο και απαράλλαχτο και σαν σωσίβια λέμβο θα με μεταφέρει σε νέες εμπειρίες σε νέες περιπέτειες. Τι άλλο να προσμένεις; μία τέτοια μπάντα. Απολαύστε τους!!!
Σφενδαμιώτες Ακορντεονίστες
Το ακορντεόν ήταν η αφορμή για μια πολύ γλυκιά συνάντηση συμπατριωτών και φίλων. Σε αυτό το βίντεο σίγουρα θα μάθετε σημαντικά πράγματα για την ιστορία του ακορντεόν και φυσικά θα διδαχθείτε ότι η μουσική μπορεί μόνο να μας ενώνει ...
Νέα μουσικά - χοροθεατρικά
stereosis on view 99 hours by the sea – 99 ώρες: Έκθεση στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης
SummERTime
nafplionfestival
Μουσικές Δευτέρες στο Λόφο του Στρέφη
Παραστάσεις στο θεατράκι του Παγκόσμιου Πολιτιστικού Ιδρύματος Ελληνισμού της Διασποράς
Ο Φοίβος Δεληβοριάς
UP Festival pre-party @ six d.o.g.s
2ο Summer Camp 2016 στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών
Ο Στέφανος Κορκολής σε έργα του Μίκη Θεοδωράκη
4Ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟΥ, ΣΤΗ ΣΥΡΟ
Jazz Festival στον Βάμο Χανίων
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
