O Μozart γνωρίστηκε με τα πιο εξαιρετικά παραδείγματα της τότε μουσικής όμως η βασική του εκπαίδευση αποκορυφώθηκε με μιά σειρά από μαθήματα που το έδωσε ο φημισμένος Ιταλός δάσκαλος Martini. Η Ιταλία ήταν κατα κάποιο τρόπο ο κύριος στόχος του γιατί εδώ η μουσική όχι μόνο διδασκόταν με τον καλύτερο τρόπο αλλά ήταν και ιδιαίτερα ελκυστική ειδικότερα στον τομέα του βιολιού και του τραγουδιού.
Στην Μπολόνια στα δεκατέσσερά του χρόνια εκλέχτηκε μέλος της εκλεκτής Φιλαρμονικής Εταιρείας, αφού πέρασε εξετάσεις κατά τις οποίες δοκιμάστηκαν στο έπακρο οι αντιστικτικές του ικανότητες. Όπως φαίνεται οι εξετάσεις αυτές δεν τον δυσκόλεψαν και από την ακαδημαϊκή άποψη δεν του απέμενε τίποτα πια για να μάθει. Η περίφημη μόρφωσή του κερδήθηκε χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.
Ήταν επίσης ένας καλλιτέχνης με κοσμοπολίτικη καλλιέργεια. Από τα δεκατρία του ανακάτευε συχνά στα γράμματά του τα ιταλικά τα γαλλικά και τα ντόπια γερμανικά. Έγραψε όπερες στα ιταλικά και στα γερμανικά και πάντα παρέμενε ο εαυτός του. Αν ο Mozart είχε κάποια αδυναμία αυτή οφειλόταν στην υπερβολικά καλλιεργημένη μουσική του αίσθηση.
Τα δύσκολα χρόνια της νιότης: Στα 25 του χρόνια παραιτήθηκε από την θέση του αυλικού μουσικού για να αποκτήσει την ανεξαρτησία του αναγκασμένος να στηριχτεί μόνο στη μουσική. Ή ταν ένας έμπειρος συνθέτης κι εκτελεστής για τα πληκτροφόρα όργανα και το βιολί καθώς κι ένας πεπειραμένος δάσκαλος. Οι συνθήκες όμως για τον συνθέτη και την γυναίκα του φάνηκαν δύσκολες από την αρχή διότι κανένας από τους δύο δεν είχε την ικανότητα να διαχειρίζεται τα χρήματά τους. ο Mozart έδινε συναυλίες και μαθήματα γράφοντας κοντσέρτα για πιάνο που τα έπαιζε ο ίδιος ενώ συγχρόνως αυτοσχεδίαζε μπροστά σε ενθουσιώδη ακροατήρια. Ήταν όμως θυμωμένος με τον αυτοκράτορα ο οποίος δεν έδειχνε ενδιαφέρον για τους ταλαντούχους μουσικούς ώστε να τους βοηθήσει επαγγελματικά. Έτσι δοκίμασε την τύχη του στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Και εκεί όμως κέρδιζε ελάχιστα. Όταν τελικά ο αυτοκράτορας τον διόρισε το 1787 στη θέση του αυλικού συνθέτη για την αυτοκρατορική χορευτική μουσική ο μισθός δεν ξεπερνούσε το ετήσιο ποσό των 100 λιρών. Σχετικά με αυτό παρατήρησε πως ήταν πολύ για ότι συνέθετε αλλά πολύ λίγο για ότι θα μπορούσε να συνθέσει. Δυστυχώς η ιστορία των οικονομικών του Mozart ήταν λυπηρή. Η εποχή του ήταν μία χρυσή εποχή για την μουσική αλλά σ΄εκείνον θα πρέπει να φαινόταν διαφορετική.
Αν ο Mozart είχε ζήσει περισσότερο ώστε να προφτάσει την εποχή που επιδείκνυε εκτίμηση στο καλλιτεχνικά προικισμένο άτομο, τότε η τύχη του ασφαλώς θα άλλαζε. οι συνθέσεις του περιλαμβάνουν πάνω από 40 συμφωνίες, γύρω στις 12 μεγάλου μήκους όπερες, πολυάριθμες άριες κοντσέρτου με πολλές φωνητικές απαιτήσεις, μία μεγάλη ποσότητα απο ρωμαιοκαθολική μουσική, σχεδόν 40 τραγούδια με συνοδεία πιάνου, αναρίθμητους χορούς, σερενάτες για πιάνο σονάτες για βιολί και πιάνο καθώς και γιά άλλα όργανα. Τα αριστουργήματα αυτά φανερώνουν μιά ποικιλία από διαθέσεις που κυμαίνονται ανάμεσα στο πάθος και τη χαρά.
Ο Mozart έγραψε κάποτε στον πατέρα του ότι η ιδέα του θανάτου το παρηγορούσε περισσότερο απ΄ό΄τι τον φόβιζε και επειδή ούτε αυτό ούτε η γυναίκα του είχαν καλή υγεία γι΄αυτό η συμμετοχή του ως μέλος σε μία τεκτονική στοά φαινόταν να τον γαληνεύει. Η ιδιότητά του αυτή έγινε αφορμή να γράψει μερικές συνθέσεις εμπνευσμένες από τον τεκτονισμό από τις οποίες το πιο φημισμένο παράδειγμα είναι η όπερα - Ο Μαγεμένος Αυλός-. Ωστόσο όταν τον Ιούλιο του 1791 δέχθηκε μια κάπως μυστηριώδη παραγγελία να γράψει ένα Ρέκβιεμ η υπερκόπωση και τα τεντωμένα νεύρα του τον έκαναν να αντιμετωπίσει το περιστατικό αυτό ως ένα σημάδι ότι πλησίαζε και ο δικός του θάνατος. Άρχισε να υποφέρει από κρίσεις λιποθυμίας και γενική κατάθλιψη κι έφτασε μάλιστα στο σημείο να φοβάται μήπως τον δηλητηριάσουν. Τελικά κρεβατώθηκε συνεχίζοντας να δουλεύει το Ρέκβιεμ, συζητώντας τα προβλήματα της δουλειάς του με τον μαθητή του Sussmayr. Λίγες ώρες πριν τον θάνατό του κουβέντιαζε ακόμα για το έργο του. Πέθανε πιθανόν από ουραιμία ή από διακοπή της λειτουργίας των νεφρών και η κηδεία του ήταν απλή. Η γυναίκα του δεν ήταν παρούσα γιατί από τη μεγάλη της λύπη έμεινε ξαπλωμένη στο σπίτι της, αλλά και οι λίγοι φίλοι που ήταν παρόντες αναγκάστηκαν να φύγουν από το κοιμητήριο γιατί εκείνη την στιγμή ξέσπασε μία τρομακτική θύελλα και έτσι ο ενταφιασμός έγινε χωρίς φίλους και μουσική.
O Mozart έγραφε στον πατέρα του ότι η μουσική τον καταβρόχθιζε, τον απασχολούσε όλη μέρα με χίλιους δύο διαλογισμούς, μελέτες και θεωρήσεις. Πίστευε ότι ήταν ένα μέσον που οδηγεί στην ομορφιά και δήλωσε κάποτε πως δεν πρέπει να προσβάλλει το αφτί του ακροατή ή με άλλα λόγια να παραμένει πάντα μουσική.
Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Mozart ήταν μία ανεξάντλητη ικανότητα αγάπης. Αυτή η αρετή φανερώθηκε μ ένα ξεχείλισμα ομορφιάς που διάρκεσε 30 χρόνια ώσπου έκαψε τον εαυτό του όπως μία νυκτόβια πεταλούδα που φτερουγίζει υπερβολικά κοντά στην φλόγα.
Requiem
Οι γάμοι του Φίγκαρο
Ο Μαγικός Αυλός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου