Καλή χρονιά, με υγεία και πολλές πολλές μελωδίες!!!
Το παιδί με τη σάλπιγγα
Νικηφόρος Βρεττάκος
Νικηφόρος Βρεττάκος
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του Κόσμου.
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του Κόσμου.
Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι,
ή ξύλα αναμμένα για τα Χριστούγεννα
στο τζάκι του Νέγρου,
ή του Έλληνα χωρικού.
ή ξύλα αναμμένα για τα Χριστούγεννα
στο τζάκι του Νέγρου,
ή του Έλληνα χωρικού.
Να την κάμεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων..
στα παράθυρα των φυλακισμένων..
Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου...
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου...
Να την κάνεις αγάπη!
Εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα να είναι για εσάς μοναδικά και ακριβώς όπως τα επιθυμείτε.
Χάρις Αλεξίου ~ Για ένα Tango
Η παρτιτούρα του τραγουδιού θα αναρτηθεί την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους.
Tin Hat Trio - Waltz Of The Skyscraper
Πάντα μου φτιάχνουν την ημέρα. Κλείστε τα μάτια σας και απολαύστε τους.
Ιάννης Ξενάκης
(1922 – 2001)
Ελληνικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, που σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922 στη Βράιλα της Ρουμανίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ' όπου αποφοίτησε το 1946, ενώ συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική.
Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε από όλμο, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό μάτι του και να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Απειλούμενος με σύλληψη, το 1947 διέφυγε στο Παρίσι, από όπου του απαγορευόταν να ξαναγυρίσει, λόγω της ερήμην καταδίκης του σε θάνατο για λιποταξία. Το 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ έπρεπε να περιμένει έως το 1974 για να αρθεί η απαγόρευση.
Στη Γαλλία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, με σημαντικότερη την επαφή του με τον Ολιβιέ Μεσιάν. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων. Το 1953 παντρεύτηκε τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών, με την οποία απέκτησε μία κόρη.
Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός, με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα, είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή, ερχόμενος σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλοντας την έννοια των ηχητικών επιφανειών: τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων», ενώ επινόησε τον όρο «Στοχαστική μουσική», που βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Σαν βάση για τη μουσική του σύνθεση χρησιμοποίησε τουλάχιστον 15 μαθηματικές θεωρίες.
Ανάμεσα στις συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών, ενώ στο έργο του συνειδητά ενέταξε ήχους της φύσης και ανθρωπογενείς. Σε όλο του το έργο είναι εμφανής η λατρεία του προς την αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα κ.ά. Ανάμεσα στα περίπου 130 έργα του περιλαμβάνονται τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια» κ.ά.
Το τελευταίο έργο του είχε ως τίτλο το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το «Ωμέγα» ήταν αυτό που έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς σταμάτησε να συνθέτει το 1997, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το 1966 διηύθυνε το Κέντρο Έρευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του.
Στις 23 Ιανουαρίου του 2001 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου πέθανε στο Παρίσι.
(πηγη http://www.sansimera.gr)
Nino Rota - Amarcord (F.Fellini) Soundtrack - Orchestral Suite 1/3
www.orchestrasinfonica.org
Nino Rota
Σας αφιερώνω και αυτό το καταπληκτικό βαλς (αν και δεν έχει ακορντεόν). Είναι απο τα αγαπημένα μου και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Styx - Boat On The River
13 Place Montmartre- Jean Corti .wmv
Είναι απο τους αγαπημένους μου. Με την γλυκιά μουσική τους σας καλημερίζω και σας αφήνω να υποδεχθείτε και τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας.
Yann-Fanch Perroches, Mairtin O'Connor, Jean Corti, Hélène Brunet
Ο Yann Fanch Perroches είναι ένας μοναδικός ακορντεονίστας. Στην ιστοσελίδα του γράφει "πως ενώ η μουσική του είναι βαθιά ριζωμένη, τρέφεται απο όλες τις πηγές" ανακαλύψτε τον.http://www.perroches.com/
Ο Máirtín O'Connor είναι ένας από τους πιο σεβαστούς και πιο αγαπητούς μουσικούς της Ιρλανδίας.
http://www.mairtinoconnorband.com/
Ο Jean Corti είναι Ιταλός ακορντεονίστας αλλά παγκόσμια γνωστός για το ανάλαφρο στύλ του παιξίματος του. Jean-Corti
Μίκης Θεοδωράκης
Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στη Χίο.
Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πύργο, Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη.
Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και στον αγώνα για τον ΄Ανθρωπο.
Στην Τρίπολη, μόλις17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται.
Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο εμφύλιος.
Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο. Τελικά αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.
Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot.
Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλλέτο της Ludmila Tcherina, το Covent Garden, Stuttgart Ballet και επίσης για τον κινηματογράφο.
Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Schostakovitch για το έργο του, Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα.
Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.
Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. ΄Έχει ήδη μελοποιήσει τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την "στροφή" του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό. Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ΄ όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής.
Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η "Νεολαία Λαμπράκη", της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται Βουλευτής της ΕΔΑ.
Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για Αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται πρόεδρός του.
Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Μπουμπουλίνας, απομόνωση, φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, νοσοκομείο, αποφυλάκιση και κατ΄οίκον περιορισμός, εκτόπιση με την οικογένεια στη Ζάτουνα Αρκαδίας, στρατόπεδο Ωρωπού. ΄Ολο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλές από τα καινούρια έργα κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.
Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως ο Δημήτρης Σοστάκοβιτς, Arthur Miller, Laurence Olivier, Yves Montand κ.λ.π. δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.
Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο το χρόνο του σε περιοδείες σ` όλο τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρανούς, Κούρδους, Τούρκους, Χιλιανούς, Παλαιστίνιους.
Γιατί πεποίθησή του ήταν πάντα, ότι η δημοκρατία και η ελευθερία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εδραίωση της ειρήνης. Γιατί ο πόλεμος αποφεύγεται μόνο από ανθρώπους ελεύθερους, που μπορούν να ρυθμίσουν οι ίδιοι τις τύχες τους.
Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της Ισραηλινής Κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο ΄Οσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν που στο μεταξύ έχει γίνει "εθνικό τραγούδι" του Ισραήλ και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.
Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής [1981-86 (παραίτηση) και 1989-92 (παραίτηση)] είτε ως Υπουργός Επικρατείας [1990-92 (παραίτηση)].
Το 1976 ιδρύει το Κίνημα ¨Πολιτισμός της Ειρήνης¨ και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ΄ όλη την Ελλάδα.
Το 1983 του απονέμεται το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.
Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασέρ Κεμάλ και ο Ζυλφύ Λιβανελί.
Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών.
Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των ελλήνων πρωθυπουργών, του Α. Παπανδρέου και του Κ. Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση. Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ΄ όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.
Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν που τελικά επιτυγχάνουν.
Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια "Ολυμπιάδα του Πνεύματος".
Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον Κουρδικό λαό.
Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.
Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την ενίσχυση Πολιτιστικού κέντρου των ομογενών, η Σύγκλητος του Québec υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον ΄Ανθρωπο.
Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του "Ηλέκτρα" (1995) και "Αντιγόνη" (1999) ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.).
Το 2000 είναι υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης. Σύσσωμη η πολιτική και η πνευματική ηγεσία Ελλάδας και Κύπρου στηρίζει την υποψηφιότητα, ενώ στη Νορβηγία, στα γραφεία της Επιτροπής για το Νόμπελ φθάνουν συνεχώς επιστολές από όλα τα μέρη του κόσμου από προσωπικότητες, φορείς και απλούς ανθρώπους.
Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του "Λυσιστράτη", ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.
Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε όλα τα είδη της μουσικής: όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλλέτα, χορωδιακή εκκλησιαστική μουσική, μουσική για αρχαίο δράμα, για θέατρο, για κινηματογράφο, έντεχνο λαϊκό τραγούδι, μετασυμφωνικά έργα.
Επίσης έχει γράψει πολλά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
ΜΙΚΗΣ
Theme from Serpico
Carnaval - Suite Ballet - Danse des hommes
the feast of assi-gonia
Οι χαρταετοί
και ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη μελοποίηση ποιητικών έργων απο τον ίδιο www.mikis-crete.gr
πηγή:http://www.mikistheodorakisorchestra.gr
Nusrat Fateh Ali Khan Live: Allah Hoo (1993)
Ο Γιάννης, ένας πολύ καλός φίλος του ακορντεόν, με ρώτησε τι ακορντεόν είναι αυτό που βλέπουμε στο βίντεο. Ίσως προς έκπληξή σας, σας ενημερώνω πως αυτό δεν είναι ακορντεόν. Είναι αρμόνιο το οποίο εξελίχθηκε τον 20ο αιώνα σε αυτή τη μορφή στην Ινδία. Όλα σχεδόν τα σπίτια έχουν ένα αρμόνιο τέτοιου είδους.
Επίσης ο Nusrat Fateh Ali Khan ήταν Πακιστανός μουσικός. Μία απο τις πιο σπουδαίες φωνές που ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Μπελα Μπάρτοκ
Είναι ίσως ο μεγαλύτερος εθνικός συνθέτης που έχει εμφανιστεί και ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες που χρησιμοποίησε τις τονικές φόρμες και το λαϊκό και παραδοσιακό υλικό σε πείσμα των μοντέρνων τεχνικών σύνθεσης όπως ο δωδεκαφθογγισμός και των παράλληλων ρευμάτων του όπως ο νεοκλασσικισμός. Ο συνθέτης μελετησε σε βάθος την λαϊκή μουσική της πατρίδας του, της Ουγγαρίας, αλλά και των γειτονικών λαών της Ανατολικής Ευρώπης, σε όσο το δυνατόν πιο "γνήσια" μορφή. Τον ενδιέφεραν επίσης, εκτός από την παραδοσιακή μουσική καθαυτή, και οι κοινωνικές-πολιτισμικές διαδικασίες που οδήγησαν στην δημιουργία της.Μελετώντας σε βάθος και χρησιμοποιώντας μαζί με αυτές τις παραδοσιακές μουσικές και διάφορες μοντέρνες αλλά και κλασικές μορφές επεξεργασίας του υλικού του, δημιούργησε τελικά μία μουσική με χαρακτηριστικό προφίλ και άκουσμα.
ΣΤΥΛ
Μπέλα Μπάρτοκ (1881-1945) : Η προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν τα λαϊκά μοτίβα σε γνήσια μορφή δεν απέτρεψε την έντεχνη επεξεργασία των ρυθμικών στοιχείων - με τρόπο ίσως πιο σύνθετο από αυτόν της δυτικής μουσικής - και των αρμονικών στοιχείων που φανερώνουν σημαντικό επηρεασμό από μεγάλη γκάμα δυτικών συνθετών (παράδειγμα είναι ο Ντεμπισσύ). Ένα μεγάλο μέρος της μουσικής του είναι από τη φύση του "ετεροφωνικό", δηλαδή ταυτόχρονη εμφάνιση μίας μελωδίας σε πολλές παρόμοιες ή μη μορφές που παρουσιάζουν επίσης παρόμοια ρυθμικά και αρμονικά στοιχεία. Γενικά το στυλ του έχει ωφεληθεί αρκετά από καινοτομίες άλλων συνθετών που αφομοιώθηκαν στη μουσική του, χωρίς όμως να χαθεί καθόλου το "παραδοσιακό πνεύμα" που αυτή περιέχει.
ΕΡΓΟ
Μπέλα Μπάρτοκ (1881-1945) : Αρκετά μεγάλο και σημαντικό το έργο του - Θέατρο : Μία όπερα (ο Πύργος του Κυανοπώγωνα), 2 μπαλέτα (Ο Ξύλινος Πρίγκηπας και ο Θαυμαστός Μανδαρίνος). Φωνητική μουσική : Κοσμική καντάτα, πολλές μεταγραφές από διάφορα δημοτικά τραγούδια και μελωδίες. Για ορχήστρα : 2 σουίτες, ντιβερτιμέντο, 5 κοντσέρτα για διάφορα όργανα (κοντσέρτο για δύο πιάνα και κρουστά, κοντσέρτο για βιολιά, κοντσέρτο για ορχήστρα κλπ.). Πιάνο : Μπαγκατέλες, 8 Ρουμάνικοι χοροί, Allegro barbaro, Σονάτα, Σουίτα, "Μικρόκοσμος". Μουσική δωματίου : 6 κουαρτέτα εγχόρδων, "Αντιθέσεις" για βιολί, κλαρινέτο και πιάνο, 44 ντούο για 2 βιολιά, 2 σονάτες για βιολί και πιάνο.
|
Η ιστορία της μουσικής μπορεί να μην αποτίμησε το Μπέλα Μπάρτοκ ως έναν από τους «αβαντγκαρντιστές» του 20ού αιώνα, αναμφίβολα όμως, ανάμεσα στην εργογραφία της τελευταίας περιόδου του μεγάλου Ούγγρου συνθέτη, υπάρχουν έργα που και ως «ανυπέρβλητα αριστουργήματα» έχουν χαιρετιστεί από διαπρεπείς μουσικολόγους, έγκριτους μουσικοκριτικούς όσο και άλλους μεγάλους συνθέτες, και καινοτομίες οι οποίες άνοιξαν το δρόμο στις επόμενες γενιές συνθετών του 20ού αιώνα έφεραν. Σε γενικές γραμμές η μουσική του πολύ μεγάλου αυτού συνθέτη αποτιμήθηκε ως πολυποίκιλη τόσο αισθητικά και στιλιστικά όσο ως προς τα είδη σύνθεσης με τα οποία ασχολήθηκε, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, καθώς ο Μπάρτοκ έζησε δύο Παγκόσμιους Πολέμους και τις επιδράσεις που αυτοί επέφεραν στην τέχνη, ενώ προέρχονταν και από μια χώρα με πολύ πλούσια και έντονη παραδοσιακή μουσική της οποίας κληρονομικά βιώματα και επιδράσεις σίγουρα έφερε μέσα του, ενώ δεν πρέπει να υποτιμηθεί το γεγονός ότι ήρθε σε στενή επαφή σχεδόν με όλους τους συνομίληκους μεγάλους πρωτοπόρους συνθέτες, γεγονός που σίγουρα δεν τον άφησε ανεπηρέαστο.
πηγές: ΠΕΕΜΔΕ, http://www.artissimo.gr
Συμπληρωματικά στοιχεία...
πηγές: ΠΕΕΜΔΕ, http://www.artissimo.gr
Συμπληρωματικά στοιχεία...
Ο Μπέλα Μπάρτοκ υπήρξε πραγματικός
ανανεωτής στο επίπεδο της πολυτονικότητας, των μουσικών ρυθμών και της
ενορχήστρωσης, πεδία που δεν σταματά να τροφοδοτεί με τη δύναμη των μουσικών
θεμάτων του και με το όραμά του για μια ανθρωπότητα αδερφωμένη - όραμα που
μετατρέπει σε μουσική, το όραμα του Μπετόβεν και του Σίλερ. Τα τελευταία του
αριστουργήματα (το 6ο κουαρτέτο εγχόρδων, το Κοντσέρτο για βιόλα, η Σονάτα για
βιολί, το Κοντσέρτο για ορχήστρα) τον βρίσκουν φτωχό, άρρωστο, εξόριστο στην
Αμερική.
Αντιναζιστής ώς την τελευταία του πνοή,
θα προφέρει «και είχα τόσα πολλά να πω ακόμα» και θα φύγει για πάντα, πιο
ζωντανός παρά ποτέ, ένα από τα φωτεινότερα πνεύματά του 20ού αιώνα.
Τελευταία περίοδος στην Ευρώπη, μετάβαση
στις ΗΠΑ
Το 1934, εν τω μεταξύ, έλαβε τη θέση του
εθνομουσικολόγου στην Ακαδημία Επιστημών της Βουδαπέστης. Άρχισε να δίνει
συναυλίες και στο εξωτερικό (εκτός της (ναζιστικής) Γερμανίας, η οποία του είχε
αρνηθεί την είσοδο στη χώρα) και το ίδιο έτος πραγματοποίησε ταξίδι στην
Τουρκία για να συλλέξει λαϊκά τραγούδια. Το 1937 άρχισε να ανησυχεί για τη
ναζιστική εξάπλωση στην Ευρώπη. Άρχισε να στέλνει τις παρτιτούρες του στο
εξωτερικό, αρχικά στην Ελβετία και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη. Η ανησυχία του
εντάθηκε ύστερα από την προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας και της Αυστρίας το 1938
και σκεπτόταν σοβαρά να εγκαταλείψει τη χώρα. Αυτό που τον κρατούσε ήταν η
υπερήλικη και άρρωστη μητέρα του. Όταν, όμως, το 1939 η Πάουλα Μπάρτοκ
απεβίωσε, άρχισε να προετοιμάζει επισταμένα την αναχώρησή του. Eπισκέφθηκε τις
ΗΠΑ στα τέλη του 1939 για περιοδεία με συναυλίες. Μια από αυτές περιλάμβανε τη
σύνθεσή του "Κοντσέρτο για βιολί και κλαρινέτο", την οποία εκτέλεσε
στο Κάρνεγκι Χολ με σολίστ στο κλαρινέτο τον Μπένι Γκούντμαν. Επέστρεψε στη
Βουδαπέστη τον Απρίλιο (ή το Μάιο) του 1940. Στις 8 Οκτωβρίου 1940 έδωσε την
τελευταία του συναυλία στη Βουδαπέστη. Αναχώρησε για τις ΗΠΑ τον ίδιο μήνα,
προκειμένου να εγκατασταθεί μόνιμα. Στο Δημαρχείο της Ουάσιγκτον δίνεται, στις
3 Νοεμβρίου 1940, η πρεμιέρα της σύνθεσής του "Μουσική για δύο πιάνα και
κρουστά" με τον ίδιο και τη σύζυγό του στα δύο πιάνα. Η εμφάνιση
επαναλήφθηκε στα τέλη του ίδιου μήνα με άλλα έργα για δύο πιάνα.
Τον ίδιο μήνα το Πανεπιστήμιο Κολούμπια
του απονέμει τον τίτλο του Διδάκτορα της Μουσικής και του αναθέτει τη μεταγραφή
της πολύ μεγάλης συλλογής ηχογραφήσεων λαϊκών ασμάτων της Γιουγκοσλαβίας
"Millman - Parry". Παράλληλα με τη σύζυγό του μετέφρασαν αρκετά
βιβλία της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου από τα Ουγγρικά. Παρά το γεγονός ότι
είχε πολλούς φανατικούς υποστηρικτές, ήταν πολύ υπερήφανος για να δέχεται
δωρεές και ζούσε, σχετικά άνετα, με τις αμοιβές της εργασίας του. Ωστόσο, η
υγεία του, που πάντα ήταν επισφαλής, άρχισε να επιδεινώνεται ήδη από το 1940,
οπότε ο δεξιός του ώμος εμφάνισε ακαμψία. Οι δαπάνες που απαιτήθηκαν για την
ιατρική του φροντίδα τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του καλύφθηκαν από την
ερευνητική κοινότητα του Κολούμπια και αυτή ήταν η μόνη δωρεά που δέχτηκε. Το
1942 τα συμπτώματα έγιναν περισσότερο έντονα και άρχισε να έχει κρίσεις
πυρετού, χωρίς ωστόσο να διαγνωσθεί καμία συγκεκριμένη ασθένεια. Η διάγνωση
έγινε το 1944 και έδειξε λευχαιμία, η οποία όμως είχε προχωρήσει τόσο ώστε δεν
επιδεχόταν καμία ιατρική θεραπευτική παρέμβαση. Παρά την σωματική του
κατάπτωση, συνέχισε να συνθέτει χάρη στις παροτρύνσεις του βιολονίστα Γιόζεφ
Ζιγκέτι (Joseph Szigeti) και του προσωπικού φίλου μαέστρου Φριτς Ράινερ (Fritz
Reiner). Εκείνη την περίοδο συνέθεσε το "Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 6" και,
ύστερα από παραγγελία της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης, το "Κοντσέρτο
για ορχήστρα", το οποίο έγινε δημοφιλέστατο, αν και ο ίδιος δεν έζησε για
να το δει. Το 1944 ο Γεχούντι Μενουχίν του παράγγειλε μια "Σονάτα για σόλο
βιολί" και το 1945 ο Μπάρτοκ συνέθεσε το "Κοντσέρτο για πιάνο αρ.
3". Ξεκίνησε να συνθέτει ένα Κοντσέρτο για βιόλα, αλλά απεβίωσε πριν το
ολοκληρώσει: Απεβίωσε στις 26 Σεπτεμβρίου 1945 σε ηλικία 64 ετών σε νοσοκομείο
της Νέας Υόρκης και η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στο Universal Chapel της λεωφόρου
Λέξινγκτον την επομένη.
Πριν από ένα χρόνο τιμήθηκε στη χώρα του
αλλά και αλλού στον κόσμο η μνήμη του Μπέλα Μπάρτοκ. H ευκαιρία είναι καλή για
να θυμηθεί κανείς ή για να γνωρίσει κάπως τον παράξενο αυτόν άνθρωπο, που ένας
αυστηρός ομότεχνος, ο Μπουλέζ, τον κατατάσσει ανάμεσα στους πέντε μεγαλύτερους
συνθέτες του 20ού αιώνα. Ο ίδιος μοιάζει να ξέρει την αξία του, αλλά σε όλη του
τη ζωή φαίνεται να έχει δύσκολες σχέσεις με την επιτυχία ή σωστότερα με την
επιτυχία στο ευρύ κοινό. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του δέχεται συχνές
επιθέσεις για τις συνθετικές επιλογές του και ήδη από το 1937 η μετάδοση των
έργων του από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Γερμανίας και της Ιταλίας
απαγορεύεται. Το 1940 εγκαταλείπει την Ουγγαρία, την «πηγή της έμπνευσης», και
αυτοεξορίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του
- πεθαίνει το 1945 - κυλούν μέσα στη δυστυχία καθώς, άρρωστος, ζει στα όρια της
φτώχειας. Είναι χαρακτηριστικό όμως το γεγονός ότι αρνήθηκε 12.000 δολάρια που
του προσέφερε μια πλούσια Αμερικανίδα για να της διδάξει σύνθεση, για τον
αφοπλιστικό λόγο ότι, κατά τη γνώμη του, «η σύνθεση δεν διδάσκεται». Γράφει σε
μια παλιά μαθήτρια: «H κατάστασή μας χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Το μόνο που μπορώ να πω
είναι ότι ποτέ, από τότε που κερδίζω τη ζωή μου, δεν βρέθηκα σε τόσο απαίσια
κατάσταση σαν αυτή στην οποία θα βρεθώ πολύ σύντομα». Την ίδια περίοδο, το
1942, γράφει σε έναν φίλο του: «H σταδιοδρομία μου ως συνθέτη έχει στην ουσία τελειώσει. Το σχεδόν
ολοκληρωτικό μποϊκοτάζ των έργων μου από τις μεγάλες ορχήστρες συνεχίζεται.
Ούτε τα παλιά μου έργα παίζονται ούτε τα καινούργια. Είναι ντροπή - βεβαίως όχι
για μένα».
H εκτίμηση αυτή του συνθέτη δεν είναι απολύτως ακριβής, γιατί την
επόμενη χρονιά θα ολοκληρώσει το περίφημο Κοντσέρτο για ορχήστρα. Εκτός αυτού,
το 1942 θα πάρει μέρος ο ίδιος ως ερμηνευτής, μαζί με τη γυναίκα του Ντίτα,
επίσης πιανίστρια, στην εκτέλεση του έργου του Κοντσέρτο για δύο πιάνα και
ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του μεγάλου αρχιμουσικού Φριτς Ράινερ. H εκτέλεση θα
μείνει ιστορική, όχι μόνο γιατί είναι η τελευταία στην οποία ο Μπέλα Μπάρτοκ
εμφανίστηκε ως ερμηνευτής αλλά και για ένα άλλο αξιοσημείωτο συμβάν: ξαφνικά,
κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης, ο συνθέτης, αντί να ακολουθήσει την παρτιτούρα,
άρχισε να αυτοσχεδιάζει, προς μεγάλη κατάπληξη της γυναίκας του, του διευθυντή
και της ορχήστρας. Υστερα από λίγο επέστρεψε στο κείμενο και η εκτέλεση
συνεχίστηκε κανονικά. Αργότερα ο ίδιος εξηγήθηκε λέγοντας ότι όλα οφείλονταν
στη λάθος νότα ενός μουσικού. H νότα αυτή, είπε, μου έδωσε μια ιδέα την οποία
ήμουν αναγκασμένος να ακολουθήσω ως το τέλος. Δεν ήταν η πρώτη φορά που
συνέβαινε κάτι τέτοιο. Λίγα χρόνια πριν, σε μια συναυλία στο Λονδίνο, όπου πάλι
βρισκόταν ο ίδιος στο πιάνο, αυτοσχεδίασε ένα σόλο γιατί, όπως εξήγησε, «είχε απότομα
τη βαθιά αίσθηση ενός απειλητικού χάους και ένιωσε την αναγκαιότητα να παίξει,
γιατί αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος εκείνη τη στιγμή να κρατηθεί στον κόσμο».
H συμπεριφορά αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί εκκεντρική. Δεν νομίζω όμως
ότι στην περίπτωση του Μπέλα Μπάρτοκ ισχύει κάτι τέτοιο. Πρόκειται μάλλον για
ένα καίριο γνώρισμα της ιδιοσυγκρασίας του που ο ίδιος γνωρίζει από τη νεαρή
του ηλικία και προσπαθεί να το περιγράψει στη φίλη του βιολονίστρια Ιρμι
Γιούρκοβιτς στην επιστολή που της στέλνει από το Παρίσι στις 15 Αυγούστου 1905.
«Ο καθένας πρέπει να προσπαθήσει να στέκεται πάνω από όλα τα πράγματα. Τίποτα
δεν πρέπει να τον αγγίζει. Πρέπει να είναι τελείως ανεξάρτητος, τελείως
αδιάφορος. Μόνον έτσι μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τον κατακερματισμό και τη
ματαιότητα της ζωής. Εχω δίκιο ή όχι; (...) Ενα παιδί είναι δυστυχισμένο όταν
του πάρεις το μήλο του. Τέτοια ασήμαντα πράγματα δεν αγγίζουν τον ενήλικα, που
βρίσκεται σε υψηλότερο βαθμό. H δυστυχία όμως που τούτος 'δώ νιώθει όταν ο
εγωισμός του δεν ικανοποιείται τόσο όσο το εύχεται ο ίδιος δεν είναι αιχμηρή
και δεν διαρκεί;».
Προφανώς η μουσική του Μπέλα Μπάρτοκ δεν
εξαντλείται σε συμπεράσματα που προκύπτουν από πληροφορίες όπως οι
προηγούμενες. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι βρίσκεται σε πλήρη απόκλιση από
αυτές; Στις 3 Φεβρουαρίου 1909 ο συνθέτης γράφει στην πρώτη του γυναίκα και
στην αδελφή της: «Οποιος ζωγραφίζει ένα τοπίο μόνο και μόνο για να ζωγραφίσει
ένα τοπίο, όποιος γράφει μια συμφωνία μόνο και μόνο για να γράψει μια συμφωνία,
στην καλύτερη περίπτωση είναι καλός τεχνίτης. Δεν μπορώ να φανταστώ την
καλλιτεχνική παραγωγή παρά μόνο υπό τον όρο ότι εκφράζονται σε αυτήν χωρίς όρια
ο ενθουσιασμός, η απελπισία, ο πόνος, ο θυμός, η εκδίκηση, η ειρωνική πρόκληση,
ο σαρκασμός του δημιουργού. Δεν το πίστευα ως την ημέρα που έμαθα ο ίδιος ότι
τα έργα ενός ανθρώπου μεταδίδουν ακριβέστερα από τις βιογραφίες τα σημαντικά
γεγονότα και τα πάθη που καθορίζουν τη ζωή του».
πηγή: κ. Γεράσιμος Βώκος είναι καθηγητής
Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Johannes Brahms
Γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1833 και πέθανε στη Βιέννη το 1897. Ήταν γιος κοντραμπασίστα.
Δυστυχώς κατέληξε να διδάσκει και να διευθύνει μικρά σύνολα. Το 1859 όταν έδωσε το πρώτο του κονσέρτο για πιάνο τον ανακάλυψε το κοινό. Για μικρό διάστημα διετέλεσε διευθυντής της Singakatemie στην Βιέννη. Από το 1864 και μετά αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στην σύνθεση, εστιάζοντας κυρίως την προσοχή του στο Γερμανικό Ρέκβιεμ όπου επισφράγισε και την φήμη του.
Μετά τα πενήντα του αποφάσισε να αποσυρθεί, γράφοντας μικρής κλίμακας κομμάτια δηλαδή μικρά πολύτιμα διαμάντια μέχρι και λίγο πριν τον θάνατό του.
Η μουσική του διέθετε υψηλή ποιότητα και συναισθηματικό βάθος.
Έγραψε 4 συμφωνίες, 2 ουβερτούρες, παραλλαγές πάνω σε θέμα του Χαϋντν, 2 σερενάτες, χορούς, 2 κονσέρτα για πιάνο και ορχήστρα, βαλς, ιντερμέτζι, ραψωδίες, έργα μουσικής δωματίου, 1 ρέκβιεμ κτλ.
HUNGARIAN DANCE No5
LULLABY
REQUIEM
πηγές: τα μυστικά της μουσικής, ιστορία της μουσικής Karl Nef
Astor Piazzolla
Astor Piazzolla
Γεννημένος στην Αργεντινή το 1921 από γονείς
μετανάστες από την Ιταλία,
ο Πιατσόλα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά
του στη Νέα Υόρκη. Εκεί
έμαθε να μιλά καλά τέσσερις γλώσσες: ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Έμαθε επίσης να παίζει μπαντονεόν, το οποίο τον ανέδειξε γρήγορα
σε παιδί-θαύμα. Ενώ ήταν ακόμη νεαρός γνώρισε τον Κάρλος Γκαρδέλ, μια άλλη σπουδαία προσωπικότητα
του αργεντινού τάγκο. Επέστρεψε στην Αργεντινή το 1937, όπου το παραδοσιακό τάγκο βασίλευε ακόμη,
και έπαιξε σε νυχτερινά κέντρα με διάφορες άσημες μπάντες. Ο πιανίστας Άρθουρ Ρούμπινσταϊν (Arthur Rubinstein), ο οποίος τότε ζούσε στο Μπουένος Άιρες,
τον συμβούλεψε να μαθητεύσει κοντά στον Αργεντινό συνθέτη Αλμπέρτο Χιναστέρα (Alberto Ginastera). Ερχόμενος σε
τριβή με παρτιτούρες τουΣτραβίνσκι, του Μπάρτοκ, του Ραβέλ και άλλων, παράτησε προσωρινά το τανγκό και καταπιάστηκε με τη σύνθεση της
σύγχρονης κλασικής μουσικής.
Με την παρότρυνση
του Χιναστέρα, το 1953 ο Πιατσόλα συμμετείχε σε διαγωνισμό
σύνθεσης με τη "Συμφωνία του Μπουένος Άιρες" και κέρδισε υποτροφία
από τη γαλλική κυβέρνηση για να μαθητεύσει στο Παρίσι κοντά στη Γαλλίδα συνθέτρια και μαέστρο Νάντια Μπουλανζέ (Nadia Boulanger). Η διορατική Μπουλανζέ άλλαξε τη ζωή του
σε μια μέρα, όπως διηγείται ο ίδιος ο Πιατσόλα:
Όταν τη συνάντησα
της έδειξα συμφωνίες και σονάτες μου με το κιλό. Άρχισε να τις διαβάζει και
ξαφνικά είπε το εξής φρικτό: ‘Είναι πολύ καλογραμμένα.’ Και σταμάτησε, βάζοντας
μια μεγάλη τελεία, τεράστια σαν μπάλα ποδοσφαίρου. Μετά από λίγο είπε: “Εδώ
είσαι σαν τον Στραβίνσκι, σαν τον Μπάρτοκ, σαν τον Ραβέλ, αλλά ξέρεις τι; Δεν
βρίσκω τον Πιατσόλα εδώ πέρα.” Κι άρχισε να διερευνά την προσωπική μου ζωή: τι
έκανα, τι έπαιζα και τι δεν έπαιζα, αν ήμουν εργένης ή με κάποιον, ήταν σαν
πράκτορας του FBI! Και της
είπα με ντροπή ότι ήμουν μουσικός του τάγκο. Στο τέλος της είπα, “Παίζω σε
‘νυχτερινό κέντρο.’” Δεν ήθελα να πω “καμπαρέ.” Κι εκείνη απάντησε, “Νυχτερινό
κέντρο, ναι, δηλαδή καμπαρέ, δεν είναι;” “Ναι,” απάντησα, και σκέφτηκα, “Θα τη
χτυπήσω αυτή τη γυναίκα μ' ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι...” Δεν ήταν εύκολο να της
πει ψέματα κάποιος.
Συνέχισε να
ρωτάει: “Λες ότι δεν είσαι πιανίστας. Τι όργανο παίζεις τότε;” Και δεν ήθελα να
της πω ότι έπαιζα μπαντονεόν γιατί σκέφτηκα ότι “Θα με ρίξει κάτω από τον
τέταρτο όροφο.” Τελικά ομολόγησα και μου ζήτησε να της παίξω λίγα μέτρα από
κάποιο δικό μου τανγκό. Άνοιξε ξαφνικά τα μάτια, μου άρπαξε το χέρι και είπε:
“Βρε χαζέ, αυτός είναι ο Πιατσόλα!” Υστερα πήρα όλη τη μουσική που είχα
συνθέσει, δέκα χρόνια της ζωής μου, και την έστειλα στον διάολο μέσα σε δύο
δευτερόλεπτα.
Ο Πιατσόλα γύρισε
από τη Νέα Υόρκη στην Αργεντινή το 1955, σχημάτισε το Οκτέτο
Μπουένος Άιρες για να
παίζει τάγκο, και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω.
Εισάγοντας τη νέα
του προσέγγιση στο τάγκο (nuevo tango), έγινε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στη
χώρα, τόσο μουσικά όσο και πολιτικά. Το αργεντίνικο ρητό "στην Αργεντινή
όλα μπορούν να αλλάξουν — εκτός από το τάγκο" δείχνει λίγο την αντίσταση
που συνάντησε ο Πιατσόλα στην πατρίδα του. Όμως η μουσική του έτυχε αποδοχής
στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, και τις διασκευές του του τάγκο
υποδέχθηκαν με χαρά κάποια φιλελεύθερα τμήματα της αργεντινής κοινωνίας, τα
οποία προωθούσαν πολιτικές αλλαγές παράλληλα με τη μουσική του επανάσταση.
Κατά τη διάρκεια
της δικτατορίας του αργεντινού στρατού από το 1976 μέχρι το 1983, ο Πιατσόλα έζησε στην Ιταλία, αλλά επέστρεψε αρκετές φορές στην
Αργεντινή, ηχογράφησε εκεί, και τουλάχιστον σε μία περίπτωση γευμάτισε με τον
δικτάτορα Χόρχε Ραφαέλ
Βιδέλα. Όμως η σχέση του με τον δικτάτορα πρέπει να ήταν όχι και τόσο φιλική,
όπως περιγράφεται στο βιβλίο Astor Piazzolla, A manera de Memorias:
Το 1990 έπαθε θρόμβωση στο Παρίσι και πέθανε δύο χρόνια αργότερα στο Μπουένος Άιρες.
Από τους
συνεχιστές του, ο Μαρσέλο
Νίσινμαν είναι ο πιο
γνωστός αναδιαμορφωτής της μουσικής τανγκό στην νέα χιλιετία.
Οι
βιογράφοι υπολογίζουν ότι ο Πιατσόλα συνέθεσε γύρω στις 3.000 κομμάτια από τα
οποία ηχογράφησε περίπου τα 500.
πληροφορίες: βικιπαιδεια
Μουσικά Νέα
Το μικρό Παρίσι ήρθε και φέτος στην Αθήνα.Το πρόγραμμα θα το βρείτε εδώ. Θα ήθελα να δώσετε μεγάλη προσοχή στο σχήμα " Σύννεφα με παντελόνια" όπου θα παίξουν τη Δευτέρα στις 13/10, στην Άννα Δημουλά και τον Τάσο Λουκόπουλο όπου θα παίξουν την Κυριακή στις 12/10, τους Τέτη Κασιώνη και Quartet στο Σάββατο στις 11/10 και τον Γιώργο Ψυχογιό όπου θα παίξει το Σάββατο στις 11/10. Που και πότε θα παίξουν θα τα βρείτε όλα πιο αναλυτικά στο πρόγραμμα. Είμαι σίγουρη πως θα περάσετε τέλεια.
Ακορντεονόφιλοι μου. Ξέρω πως δεν είμαι αρκετά συνεπής με το blog μου αυτόν τον καιρό. Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη και να απολογηθώ. Μου χάλασε το laptop και αναμένω μήπως και το σώσουμε. Θα συνεχίσω να σας ενημερώνω για δικά μας μουσικά θέματα απλά δε θα κάνω τόσο συχνές αναρτήσεις. Την παρτιτούρα που σας υποσχέθηκα την έχω στα χέρια μου. Θα την αναρτήσω όταν θα έχω το laptop έτοιμο. Ευχαριστώ για την υπομονή σας, για το ενδιαφέρον και την αγάπη που δείχνετε για το blog.
Έκτορ Μπερλιόζ
Η προβολή της συμφωνικής μουσικής στη Γαλλία τον 19ο αιώνα είναι αξιόλογη χάρη στη νέα πνοή που δίνει ο Μπερλιοζ στην τέχνη της ενορχήστρωσης. Ο Μπερλιοζ δεν είναι μόνο ο μεγάλος δάσκαλος της ενορχήστρωσης αλλά και ένας από τους πιο πρωτότυπους συνθέτες για τον πλούτο της μελωδικής του έμπνευσης και την επιδεξιότητα του στη μουσική σκιαγράφηση χαρακτήρων. Με την αναβίωση της προγραμματικής μουσικής και την εισαγωγή του εξαγγελτικού μοτίβου (λάιτ μοτιφ) στη συμφωνική μουσική ανοίγει καινούριους δρόμους στη μουσική της εποχής του. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του συνεχιστή του Μπετόβεν και δεν είχε άδικο τουλάχιστον για τη Φανταστική Συμφωνία του και τον Χαρολντ στην Ιταλία που συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με την Ποιμενική. Ουσιαστικά όμως μόνο το πρώτο μέρος των συμφωνιών του έχουν το μπετοβενιστικο συμφωνικό πνεύμα. Ο Μπερλιοζ τη συμφωνική ενότητα την πραγματοποιεί με την εισαγωγή του λάιτ μοτιφ η , όπως το έλεγε, της έμμονης ιδέας. Όπως του Μπετοβεν έτσι και η μουσική του Μπερλιοζ είναι η ηχώ της προσωπικότητας του. Τα έργα του, όπως το ομολογεί και ο ίδιος, είναι οι άμεσες αντιδράσεις των συγκινήσεων και των βιωμάτων του. Το καθένα αποτελεί και μια εικόνα από τη ζωή του, μια ρομαντική εικόνα στο ρομαντικό ύφος της εποχής, που ωστόσο είναι και το προσωπικό του ύφος.
Φανταστική συμφωνία
Dies Irae
πηγές: ιστορία της μουσικής Karl Nef, Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Dies Irae
πηγές: ιστορία της μουσικής Karl Nef, Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
ΚΛΩΝΤ ΝΤΕΜΠΥΣΥ
(CLAUDE DEBUSSY)
Η μοντέρνα μουσική αρχίζει με τον Ντεμπυσύ. Το έργο του αποτελεί τον πρώτο μεγάλο σταθμό της. Ακολουθώντας τις αισθητικές αρχές της εποχής του ο Ντεμπυσύ δημιουργεί ένα είδος μουσικού εμπρεσιονισμού. Η μουσική του είναι βασικά αντιρομαντική. Απαλλαγμένη από το ρομαντικό πάθος τις συχνές επαναλήψεις και ατελείωτες αναπτύξεις στηρίζεται κυρίως στη μαγεία του ήχου που χρησιμοποιεί ως ζωγραφικό περισσότερο στοιχείο και όχι ως στοιχείο έκφρασης συναισθημάτων.
Στο αρμονικό του σύστημα, εκείνο που ενδιαφέρει είναι αυτή καθεαυτή η συγχορδία, με το ιδιαίτερο χρώμα της αυτό που ονόμασαν αρμονικό βερτικαλισμό. Η φόρμα του είναι ευλύγιστη , ανάλαφρη, πάντα όμως στέρεη. Το ίδιο και η ορχήστρα του, διάφανη με λεπτότατες χρωματικές αποχρώσεις.
Το έργο που περισσότερο από κάθε άλλο συγκεντρώνει τις αισθητικές αρχές μαζί και τους μουσικούς νεωτερισμούς του Ντεμπυσύ είναι το μουσικό του δράμα Πελλέας και Μελισάνθη. Με την όπερα αυτή δίδεται το πρώτο αποφασιστικό κτύπημα στο ρομαντισμό και ιδιαίτερα στο βαγκνερικό δράμα.
claire de lune
Reverie
Pelleas et Melisande
πηγές: ιστορία της μουσικής Karl Nef
Η μοντέρνα μουσική αρχίζει με τον Ντεμπυσύ. Το έργο του αποτελεί τον πρώτο μεγάλο σταθμό της. Ακολουθώντας τις αισθητικές αρχές της εποχής του ο Ντεμπυσύ δημιουργεί ένα είδος μουσικού εμπρεσιονισμού. Η μουσική του είναι βασικά αντιρομαντική. Απαλλαγμένη από το ρομαντικό πάθος τις συχνές επαναλήψεις και ατελείωτες αναπτύξεις στηρίζεται κυρίως στη μαγεία του ήχου που χρησιμοποιεί ως ζωγραφικό περισσότερο στοιχείο και όχι ως στοιχείο έκφρασης συναισθημάτων.
Στο αρμονικό του σύστημα, εκείνο που ενδιαφέρει είναι αυτή καθεαυτή η συγχορδία, με το ιδιαίτερο χρώμα της αυτό που ονόμασαν αρμονικό βερτικαλισμό. Η φόρμα του είναι ευλύγιστη , ανάλαφρη, πάντα όμως στέρεη. Το ίδιο και η ορχήστρα του, διάφανη με λεπτότατες χρωματικές αποχρώσεις.
Το έργο που περισσότερο από κάθε άλλο συγκεντρώνει τις αισθητικές αρχές μαζί και τους μουσικούς νεωτερισμούς του Ντεμπυσύ είναι το μουσικό του δράμα Πελλέας και Μελισάνθη. Με την όπερα αυτή δίδεται το πρώτο αποφασιστικό κτύπημα στο ρομαντισμό και ιδιαίτερα στο βαγκνερικό δράμα.
claire de lune
Reverie
Pelleas et Melisande
πηγές: ιστορία της μουσικής Karl Nef
Erik Satie - Gnossienne No.1 - Seth Ford-Young
Καλή εβδομάδα να έχουμε. Αγαπημένος συνθέτης και ένα έργο με συναρπαστική μελωδία. Κάπου είχα την παρτιτούρα. Αν τη βρω θα είναι η πρώτη που θα αναρτήσω αλλιώς... βλέπουμε!
Dino Saluzzi Group....mojotoro
Έχω καιρό να σας αναρτήσω τον αγαπημένο μου Dino Saluzzi. Μία γλυκιά καλημέρα με το ιδιαίτερο αυτό κομμάτι.
Philip Glass
Ο Φιλίπ Γκλάς γεννήθηκε στην Βαλτιμόρη στις 31 Ιανουαρίου
του 1937. Ανακάλυψε την μουσική στο μαγαζί του πατέρα του, ο οποίος επισκεύαζε
ραδιόφωνα. Έτσι ήρθε σε επαφή με τα κουαρτέτα του Μπετόβεν, τις σονάτες του
Σούμπερτ, τις συμφωνίες του Σοστάκοβιτς και άλλα μουσικά ακούσματα.
Όταν ήταν έξι χρονών ξεκίνησε μαθήματα μουσικής και στα οκτώ
ξεκίνησε μαθήματα για φλάουτο. Στα εφηβικά του χρόνια μετακόμισε στο Σικάγο,
όπου και σπούδασε μαθηματικά και φιλοσοφία στο εκεί πανεπιστήμιο.
Όταν ήταν 19 ετών μετακόμισε στην Νέα Υόρκη και φοίτησε στη
σχολή Τζούλιαρντ. Εκείνη την εποχή έδειχνε ιδιαίτερη έλξη σε συνθέτες όπως τον
Ααρών Κόπελαντ και τον Γουίλιαμ Σούμαν.
Τα ταξίδια του – Επιρροές που δέχτηκε:
Σε ηλικία 23 ετών μετακόμισε στο Παρίσι και για δύο
χρόνια μαθήτευσε κοντά στην Νάντια Μπούλανγκερ. Στην Πόλη του Φωτός δούλεψε διασκευάζοντας την Ινδική
μουσική του Ραβί Σανκάρ (ο πιο διάσημος Ινδός βιρτουόζος στο σιτάρ) έτσι ώστε
να είναι προσιτή στους μουσικούς της Δύσης. Ο ίδιος ο Φιλίπ Γκλας αναγνωρίζει
ότι επηρεάστηκε βαθιά από τον Ραβί Σανκάρ και την αντίληψή του για την
ινδική μουσική, μουσική διαλογισμού και περισυλλογής.
Στην συνέχεια ταξίδεψε στην Βόρεια Αφρική, την Ινδία , και
το Θιβέτ και αφού επέστρεψε στην Νέα Υόρκη άρχισε το πραγματικό συνθετικό του
έργο, εισάγοντας ήχους της Ανατολής στη μουσική του. Στα ταξίδια του αυτά όμως
άλλαξε κάτι πολύ πιο βαθύ από την μουσική του αντίληψη. Άλλαξε ο ίδιος του ο
εαυτός και ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο και την ίδια την ζωή.
Κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Ινδία το 1966
συνάντησε μια κοινότητα με 100.000 εξόριστους κατοίκους του Θιβέτ. Ο ίδιος
λέει: « Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με εκείνη την κουλτούρα και εκείνη την
μουσική… Ήταν ένα πραγματικό σοκ για εμένα… Πόρτες που δεν είχαν ανοίξει,
ξαφνικά άνοιξαν.» Ο Φιλίπ Γκλας έγινε Βουδιστής και διατήρησε επαφή
με τους εξόριστους από το Θιβέτ όπως επίσης και με τον Δαλάι Λάμα.
Ο Φιλίπ Γκλας (όπως και ο Άλεν Γκιζμπεργκ) είναι μέλος σε
έναν διεθνή οργανισμό Θιβετανικής κουλτούρας και μελετών γύρω από τον Βουδισμό
με το όνομα «Jewel Heart».
Ο ίδιος αναφέρει: « Ακούω εδώ και καιρό τώρα –καθώς και
άνθρωποι σαν εμένα όπως ο Άλεν Γκινσμπεργκ, ο Λεοναρντ Κοχεν, ο Ρίτσαρντ Γκιρ
κ.α.– ότι ο Βουδισμός, οποιοδήποτε είδος αλλά ο Θιβετανικός Βουδισμός
ιδιαίτερα, είναι μια περαστική σκέψη. Αν είναι, για μένα είναι μια περαστική
σκέψη εδώ και 25 χρόνια. Ας αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι ο Βουδισμός δεν
είναι μια κουλτούρα της Νέας Εποχής αλλά μια παγκόσμια θρησκεία... Ο Βουδισμός
κάνει ακόμα τα πρώτα του βήματα στη Δύση. Αν χρειαστεί 100 χρόνια για να
ενσωματωθεί στον Αμερικάνικο πολιτισμό , ας πούμε όπως το έχει κάνει ο
Χριστιανισμός, ας γίνει έτσι. Η Αμερική, όπως και οποιοσδήποτε άλλος έχουν
πολλά να ωφεληθούν από το Δάρμα.»
Σε μια άλλη του συνέντευξη αναφέρει: «Σε όλη μου την ζωή
είμαι ερωτευμένος με πράγματα που δεν προέρχονται απευθείας από τη Δυτική
Ιουδο-Χριστιανική παράδοση. Δεν ξέρω πότε αυτό ξεκίνησε να συμβαίνει σε εμένα.
Ίσως ήταν όταν πήγα στην Ινδία για να μελετήσω στη δεκαετία το 1960… Ήμουν μόνο
εννέα χρόνια νεότερος από τον Άλεν Γκίνζμπεργκ και αυτός ανήκε σε μια γενιά που
ανακάλυπτε τα υπέροχα κείμενα που ο Τζιμ ονομάζει σοφές παραδόσεις. Ο Τζον
Κειτζ ήταν πρωτοπόρος σε αυτό επίσης. Αυτός μας εισήγαγε στο Ι – ΤΣΙΝΓΚ και
στον Ταοϊσμό». Ας υπενθυμίσουμε ότι το Ι –Τσινγκ ή «βιβλίο των παραλλαγών»
είναι το αρχαίο ιερό κείμενο της Κίνας, είναι τα Θεία Διατάγματα του Ουρανού
που μεταβιβάστηκαν στους ανθρώπους από τους πρώτους θείους βασιλιάδες που κυβέρνησαν
στην Αυγή των Καιρών. Τα κείμενα αυτά τα συνέλεξε ο Κομφούκιος, ο μεγάλος σοφός
της Κίνας, στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ.
Τα έργα του:
Ο Φιλίπ Γκλας ήταν από τους πρωτοπόρους του κινήματος
του μινιμαλισμού στη μουσική. Ο μινιμαλισμός αφορά στη συνεχή επανάληψη
σύντομων μουσικών μοτίβων με απλό αρμονικό ιδίωμα, ακραία οικονομία μέσων και
μεγάλη αυστηρότητα.
Μέχρι το 1974 Ο Φιλίπ Γκλάς είχε συνθέσει μια μεγάλη συλλογή
από νέα μουσικά κομμάτια για λογαριασμό της εταιρίας «Μines
Theater» και για το δικό του μουσικό σχήμα «Philip Glass Ensemble».
Το 1976, μαζί με τον Ουίλσον, δημιούργησε την όπερα σταθμό
στην καριέρα του «ο Αϊνστάιν στην παραλία». Η όπερα αυτή θεωρείται σημείο
σταθμός στην μουσική θεάτρου του 20ου αιώνα. Στη συνέχεια Ο Γκλάς έκανε την
όπερα αυτή μέρος μιας τριλογίας, δημιουργώντας δύο ακόμα όπερες την
«Satyagraha» όπερα σχετικά με την ζωή του Μαχάτμα Γκάντι στη Νότια Αφρική και
τον «Akhnaten», που βασίζεται στην 18η δυναστεία του Αιγυπτίου Φαραώ Ακενατών.
Σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Τόμας Μουρ τον Οκτώβριο του
1981 στην Ουάσινγκτον, ο Φιλίπ Γκλάς αναφέρει: «Στην όπερα «Satyagraha»
χρησιμοποίησα σαν κείμενο τη Μπαγκαβάτ Γκίτα (ιερό κείμενο της Αρχαίας Ινδίας)
και το έκανα στα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδική γλώσσα). Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ
τη γλώσσα για να μεταβιβάσω ένα μήνυμα. Προτιμώ να χρησιμοποιώ τη μουσική και
εικόνες». Με αυτό τον τρόπο ο διάσημος συνθέτης μεταβιβάζει στους
ακροατές του το μήνυμα των αρχαίων αυτών πολιτισμών και τη φιλοσοφία τους,
τον τρόπο που έβλεπαν τον κόσμο και τον άνθρωπο, τις δοξασίες τους για τη ζωή.
Πολιτισμούς πολύ παλιούς, που ήξεραν να ζουν σε συμφωνία με το σύμπαν και να
οδηγούν τον άνθρωπο στο να γνωρίσει τον εαυτό του και την ευτυχία.
Στην ίδια συνέντευξη ο Γκλας αναφέρει: «Η όπερα «Satyagraha»
σημαίνει «αληθινός» και είναι ένα όνομα με το οποίο ο Γκάντι συνήθιζε να
περιγράφει την κίνηση της πολιτικής του ανυπακοής. Η όπερα αναφέρεται στα 20
χρόνια που ο Μαχάτμα Γκάντι πέρασε στην Νότια Αφρική… Νιώθω ότι τα πιο
σημαντικά, δημιουργικά γεγονότα της ζωής του συνέβησαν εκεί. Πολλές ιδέες του
διαμορφώθηκαν εκεί… Έτσι έχω πάρει επτά στιγμές από τη ζωή του και τις έχω
κάνει επτά σκηνές. Και τι μπορώ εγώ να πω για αυτό;» .
Συνεχίζοντας στην ίδια συνέντευξη, μιλώντας για τους ήρωες
της τριλογίας του, ο Φίλιπ Γκλας αναφέρει: «Διάλεξα ανθρώπους που ήταν πιο
γιγαντιαίοι από τους καθημερινούς ανθρώπινους χαρακτήρες της ζωής, ανθρώπους
που άλλαξαν τον κόσμο μέσα στον οποίο έζησαν, οδηγούμενοι από τη δύναμη της
προσωπικότητάς τους και την εφευρετικότητά τους. Άνθρωποι που όχι μόνο θαυμάζω
αλλά είναι επίσης αξιέπαινοι… Όπως ο Αϊνστάιν, ο οποίος άλλαξε ριζικά τον τρόπο
σκέψης του κόσμου στον οποίο ζούμε». Άραγε είναι τυχαίο το γεγονός ότι και ο
Αϊνστάιν, ο μεγάλος αυτός επιστήμονας, είχε μεγάλη κλίση προς το μυστικισμό και
τη μεταφυσική και κοιμόταν έχοντας την Μπαγκαβάτ Γκίτα ( το ιερό αυτό συμβολικό
κείμενο των αρχαίων ινδών) κάτω από το μαξιλάρι του;
Στα χρόνια που θα έρθουν ο Γκλάς θα συνεργαστεί με τον
Ουίλσον στις ακόλουθες μουσικές συνθέσεις: «Οι παγκόσμιοι πόλεμοι – πράξη V»
(επική μουσική σύνθεση), «Λευκό γεράκι» (όπερα), «Το τέρας της χάρης» (όπερα).
Ο Φιλίπ Γκλας συνεργάστηκε με πλήθος καλλιτεχνών πάνω σε
ποικίλα θέματα, και επέκτεινε το ρεπερτόριό του συμπεριλαμβάνοντας μουσική για
όπερα, για χορό, για θέατρο, για μουσική δωματίου, για ορχήστρα και για
κινηματογραφικές ταινίες.
Πολύ σημαντική είναι η συνεργασία του με το Ραβί Σανκάρ στο
«Passages». Μερικές όπερες που συνέγραψε είναι οι ακόλουθες: «Hydrogen
Jukebox», ένα λιμπρέτο του Άλεν Γκίνσμπεργκ βασισμένο στην ποίησή του, «To
Ταξίδι», βασισμένο σε μια έρευνα για τον Χριστόφορο Κολόμβο, «The Fall of the
House of Usher», βασισμένη σε μια μικρή ιστορία του Έντγκαρ Άλλεν Πόε. Η
τελευταία του όπερα είναι η «Galileo Galilei» μια συνεργασία με την Μαίρη
Ζίμερμαν.
Η ορχηστρική δουλειά του Φιλίπ Γκλάς συμπεριλαμβάνει τα έργα
«Itaipu και Symphony No 5», μια δουλειά βασισμένη σε κείμενα από παραδόσεις και
φράσεις σοφίας παρμένες από τους πολιτισμούς όλου του κόσμου, τις συμφωνίες
"Low" και "Heroes" βασισμένες στη μουσική του Ντέιβιντ
Μπόουι και του Μπράιαν Ίνο, «Symphony No 2» - «Symphony No 3» - «Symphony No 6»
(Ωδή στον Πλούτωνα, στον Κάτω Κόσμο) με κείμενο του Άλεν Γκίνσμπεργκ. Επίσης
έχει γράψει μουσική για βιολί και ορχήστρα, κουαρτέτο σαξοφώνου και ορχήστρα
κ.α.
Με την «Συμφωνία Νο 5» ο Γκλας μπαίνει στην λίστα των
συνθετών που μιλούν για μεγάλα θέματα. Η συμφωνία ξεκινά με τον Ινδικό «Μεγάλο
Μύθο της Δημιουργίας» που περιγράφει την εποχή πριν την δημιουργία του
σύμπαντος και τελειώνει με την «Αφοσίωση στις Αξίες» μια Βουδιστική προσευχή
στην οποία ο άνθρωπος ζητάει να αξιωθεί «να αποβάλει την δυστυχία από τον
κόσμο». Ανάμεσα στα δύο αυτά κομμάτια υπάρχουν σκέψης πάνω στην αγάπη, στο
κακό, στον πόνο, στη συμπόνια, στο θάνατο, στην κρίση και τον παράδεισο. Οι
σκέψεις αυτές έχουν παρθεί από ιερά συμβολικά κείμενα και προσευχές των αρχαίων
πολιτισμών των Μάγια ( το ιερό κείμενο «Πόπολ Βουχ»), της Αφρικής, της Ασίας ,
της Χαβάης ( το ιερό κείμενο «Κουμουλίπο»), αλλά και από το Χριστιανισμό, το
Μουσουλμανισμό, τον Εβραϊσμό. Ωστόσο, η συμφωνία αυτή δεν είναι ένα θρησκευτικό
έργο αλλά μια πνευματική πραγματεία που στηρίζεται στους μύθους, την ηθική και
την φιλοσοφία των λαών αυτών. Ο ίδιος ο Φιλίπ Γκλας μιλάει για τη συμφωνία
αυτή: «Την ονόμασα συμφωνία κι όχι ορατόριο γιατί δεν ήθελα να θεωρηθεί
θρησκευτική δουλειά».
Σε μια άλλη συνέντευξη του επίσης αναφέρει: « Ήθελα να βάλω
τα κείμενα στην αρχική τους γλώσσα. Αλλά κανείς δεν θα καταλάβαινε τίποτα και
ένιωσα ότι βάζοντας τα κείμενα στην αγγλική γλώσσα θα έδινα στο κείμενο μια
ενιαία υφή. Μου αρέσει η ιδέα του να μην ξέρεις ότι περνάς από ένα κείμενο της
Παλαιάς Διαθήκης σε ένα Ινδικό κείμενο».
Για την «Συμφωνία Νο 5» ο Φιλίπ Γκλας αναφέρει: «Οι τρεις
μας γίναμε τρεις προσκυνητές ταξιδεύοντας στους κόσμους αυτών των διαφορετικών
παραδόσεων».
Από ότι φαίνεται από το έργο του αυτό, ο Φιλίπ Γκλας
είναι ένας συνθέτης που έχει μελετήσει βαθιά τη φιλοσοφική και μυθολογική
κληρονομιά της ανθρωπότητας, είναι ένας αναζητητής που εκφράζει την δύναμη του
μέσα από τους ήχους του πενταγράμμου θέλοντας να αλλάξει τον κόσμο. Η
σκέψη του, η κοσμοθεωρία του, δεν περιορίζεται από τις παρωπίδες του
δογματισμού.
Όσο αφορά τα μουσικά κομμάτια που έγραψε για
κινηματογραφικές ταινίες επιδεικνύει και εδώ μεγάλο, σημαντικό και ποιοτικό
έργο. Μεταξύ άλλων έγραψε τη μουσική για την τριλογία «Koyanisqatsi»,
«Powaqqatsi» και «Naqoyqatsi», για τον «Δράκουλα» με την Μπέλα Λαγκόσι, για την
ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε «Kundun», για την ταινία «The Truman Show» και για
την ταινία «The Hours».
Για την ταινία «Kundun» ο Φιλίπ Γκλας λέει: «Πιστεύω ότι για
εμένα αυτό ήταν κάτι πολύ γοητευτικό. Αλλά οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για την
ιστορία θα ενθουσιαζόταν με την ιδέα να δουλέψει πάνω σε αυτή την δουλειά με
τον Μάρτιν Σκορτσέζε».
Η ταινία αυτή είναι αξιοσημείωτη γιατί παρουσιάζει τις
δοξασίες του θιβετανικού πολιτισμού και τη ζωή του τελευταίου Δαλάι Λάμα μέχρι
και την κατοχή του Θιβέτ από την Κίνα. Στην ταινία αυτή ο Γκλας συμπεριλαμβάνει
μουσική από τσέλο, άρπα, από άνεμο, κρουστά, θιβετανικά κέρατα και γιγαντιαία
κύμβαλα.
Ο Φιλίπ Γκλας είναι ένας από τους συνθέτες που άλλαξαν την
πορεία της μουσικής κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα. Πέρα όμως από
συνθέτης είναι ένας ιδεαλιστής, ένας αναζητητής και ένας επαναστάτης με τον
δικό του τρόπο.
«Ενδιαφέρομαι πολύ για τους ανθρώπους που κοιτούν τον κόσμο
και τον μεταμορφώνουν μέσα από τη δική τους πνευματική ανάπτυξη». Φιλιπ
Γκλας http://www.philipglass.com/
το άρθρο προέρχεται
από http://www.nea-acropoli.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
